جاده دو طرفه ورزش و سیاست/ از میز شورا تا تشک و تخته و شیاب چانگ !

سرویس ورزشی پایگاه خبری تحلیلی رادار اقتصاد سالها گفته شده که جای قهرمانان ورزشی ما که در سیاست و مدیریت غیر ورزشی نیست ، اما تجربه های پر تعدادی به نام نخبگان ورزشی ما ثبت شده که چندان خوشایند هم نبوده و بعضا حتی به بدنامی ستاره های ورزش ایران که در حوزه های غیر ورزشی کار کرده اند منجر شده است. حالا همان قهرمانان نه به میل شخصی که از سر اجبار رای نیاوردن در انتخابات شورای شهر و پس از مدتی بلاتکلیفی ، به فدراسیون های ورزشی روی آورده اند که اصلا فضای قابل قیاسی با شورای شهر تهران ندارد. اینجا دیگر خبری از آب و هوای متبوع پارک شهر و مبل های چرمی صحن شورا و بودجه پر پیمان شهرداری تهران نیست . اینجا و در فدراسیون های ورزشی حالا باید فقط ۳۰ درصد کار را با بودجه دولت و وزارت ورزش مدیریت نمود و الباقی دست رئیس فدراسیون را می بوسد....   


ورود به شورا
حضور چهره های ورزشی در میادین سیاسی در ورزش ما اگرچه پیش از انقلاب هم نمونه های پرشماری را دارد اما پس از انقلاب چندان پررنگ نبود تا جایی که اسفند ۱۳۸۱ ، حدود بیست سال پیش ، رسول خادم از میانه لیست آبادگران وقت ، به شورای شهر تهران راه یافت و این در حالی بود که انتقادات نسبت به حضور این چهره سرشناس ورزشی در عرصه مدیریت شهری بسیار کمتر از استقبال چشمگیر بدنه جامعه بود و لذا رسول خادم با رای مردم در ادوار بعدی هم تا سال ۱۳۹۲ به حضورش در این پارلمان شهری ادامه داد.  این حضور اما صرفا به عنوان یک عضو عادی نبود که او از مجموع ۳ دوره حضورش در دو دوره ریاست کمیسیون فرهنگی – اجتماعی و همینطور کمیسیون برنامه و بودجه شورا را بر عهده داشت.
این گرایش از عرصه ورزش و قهرمانی به مدیریت شهری با پیوستن به جریان های سیاسی ، بابی شد برای سایر قهرمانان ورزشی که افق دید فرا ورزشی خود را نه در سالن ها و استادیوم های ورزشی که پشت میز مدیریت غیر ورزشی ببینند. گذشته از امیررضا خادم برادر بزرگتر رسول که یکی از چهره های انگشت شمار ورزشی راه یافته به مجلس شورای اسلامی بود ، از سال ۱۳۸۵ چهره های دیگر ورزشی به تاسی  از خادم ها در انتخابات شورای شهر شرکت و به شورای شهر تهران راه پیدا کردند. علیرضا دبیر ، حسین رضازاده ، هادی ساعی و عباس جدیدی قهرمانانی بودند که همگی توانستند از مردم رای لازم برای ورود به عرصه ای غیر از حوزه ورزش را دریافت کنند.
این بار اما صدای اعتراض بدنه جامعه نسبت به رویکرد نخبگان ورزشی به حضور در عرصه سیاست ، رفته رفته شنیده شدو این مطالبه در قاطبه جامعه شکل گرفت که چرا ورزشی ها که برای پرورش آنها سالها از بودجه ورزش هزینه شده ، تمایلی به بکارگیری توان و دانش و تجربه شان در ورزش ندارند و بعضا در حوزه های غیر تخصصی و در برخی موارد بدون داشتن تحصیلات مرتبط ، به جای حضور در جایگاه مدیران ورزشی تمایل دارند به مباحثی چون تدوین قوانین شهری بپردازند.
این اعتراض از آنجا بالا گرفت که هر از گاهی رسانه های مختلف دست به افشاگری از مسائل ریز و درشت مدیریت وقت شهر تهران زدند که در برخی از آنها ردپای ورزشی ها هم به وضوح دیده می شد. اتهاماتی که نشان میداد استفاده از نمایندگان غیر متخصص در بدنه شورا می تواند فساد برانگیز باشد و اتفاقا به تخریب و تخطئه چهره قهرمانان ورزشی منجر شود تا جایی که رفته رفته ، یا خود این قهرمانان و بقیه انهایی که تمایل داشتند پا جای پای ایشان بگذارند از حضور در انتخابات منصرف شدند و یا با عدم اعتماد مردم ، از راهیابی به ادوار قبلی بازماندند.
خروج از شورا
رسول خادم که خودش پیش قراول ورزشی های علاقمند به حوزه شهری بود از سال ۱۳۹۲ عطای کار در شورا را در میانه کارزار انتخاباتی به لقایش بخشید و به یکباره از تمایل برای حضور در عرصه ورزش و تدریس در دانشگاه خبر داد. او همزمان با حضور رضا صالحی امیری به عنوان وزیر پیشنهادی دوم دولت اول حسن روحانی ، به عنوان مشاور و مسئول تدوین برنامه بلند مدت  ورزش انتخاب شد و به یکباره مدیریت و سرمربیگری تیم ملی کشتی را پذیرفت. البته خادم پیش از این و در همان سال ۱۳۸۱ هم یکبار مدتی حضور در همزمان در شورای شهر و مدیریت حوزه فنی کشتی فدراسیون به مدیریت محمدرضا طالقانی را تجربه کرد اما دیری نپایید که در نامه ای با اشاره به حضور غیر ورزشی ها در این حوزه و با کاربرد واژه " کوتوله ها در ورزش " استعفا کرد و به شورای شهر برگشت.
با خروج خادم از شورای شهر در سال ۱۳۹۲ ، دوره پایانی حضور ورزشی ها در شورا ، فرا رسید . حد فاصل ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۶  شورای اسلامی شهر تهران روزهای پر تنشی را به خصوص برای ورزشی ها سپری کرد. بعضا مصاحبه های غیر تخصصی با انبوهی از گاف های ریز و درشت از قهرمانان ورزشی حاضر در شورا منتشر شد که نشان داد مردم انتخاب درستی نداشته اند. در پرونده های  حقوقی برخی مدیران شهر تهران ، ردپای برخی چهره های ورزشی حاضر در شورا دیده شد .در این میان زد و خورد و پرتاب قندان در صحن شورای شهر و کتک کاری دو قهرمان ، درگیری یکی از اعضای ورزشی شورا با پیمانکاران شهرداری و قتل مشکوک عموی او و ورود دادسرای جنایی همه و همه پرونده هایی بود که مردم را قانع کرد به آنها رای ندهند و نشان میداد ورزشی ها به آخر خط حضور در شورای شهر رسیده اند.  

بازگشت به ورزش

رسول خادم که سرمربیگری تیم ملی در زمان ریاست خطیب را بر عهده داشت به المپیک لندن رفت و پس از آن با حمایت ویژه وزارت ورزش ، رئیس فدراسیون کشتی شد . او بیش از یک دوره مدیریت ورزش اول کشور را بر عهده داشت و در این مدت فراز و نشیب های فراوانی را تجربه کرد. کسب موفقیت چشمگیر در المپیک لندن را هرچند حداقل در مورد کشتی فرنگی نمی توان به نام او نوشت اما در سالهای بعد رسول خادم توانست تحول خوبی در حوزه فنی کشتی ایجاد کند و حتی بالاترین کرسی تاریخ کشتی ایران در اتحاد جهانی را از آن خود کرد. او منابع مالی قابل توجهی را جلب نمود اما در سالهای پایانی ، علاوه بر موضوعات سیاسی مرتبط با مسئله رویارویی با نمایندگان رژیم اشغالگر قدس که به نامه نگاری او با شورای امنیت ملی منجر شد ، به لحاظ فنی هم نتایج ضعیفی گرفت که نهایتا بعد از دو بار استعفا ، از ریاست فدراسیون کشتی کناره گیری نمود.
پس از خادم اما علیرضا دبیر که از انتخابات شورای شهر ۱۳۹۶ رای خوبی نگرفته بود و به عنوان منتخب بیست و سوم ، جزو اعضای علی البدل به شمار می رفت ، برای جانشینی او کار خود را آغاز نمود. عباس جدیدی دیگر چهره ورزشی شورای شهر هم حالا مثل دبیر باید فضایی برای حضور میافت لذا به جمع کاندیداهای ریاست فدراسیون کشتی پیوست امیر رضا خادم هم که مدتها بود کار سیاسی نمی کرد و از وزارت ورزش و مدیریت در آن هم فاصله گرفته بود برای همین کارزار انتخاباتی ورود کرد اما تایید صلاحیت هر سه با مشکل مواجه شد که نهایتا با حمایت مستقیم رضا صالحی امیری و مسعود سلطانی فر که هر دو دل خوشی از رسول خادم نداشتند علیرضا دبیر توانست مجوز حضور در انتخابات را بگیرد این در حالی بود که هم امیر خادم و هم عباس جدیدی پشت دیوار تایید صلاحیت ماندند.
امروز اما دبیر رئیس فدراسیون کشتی است و مشغول فعالیت گسترده برای ارتقا ورزش اول کشور  .
حسین رضازاده که قبل از حضورش در شورای شهر تهران ، ریاست فدراسیون وزنه برداری را در شرایطی بسیار پر انتقاد و پر حاشیه بر عهده داشت پس از عضویت در شورای شهر در دوره ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۶ ، مدتی را دور از ورزش سپری کرده است . البته رضازاده همیشه مورد توجه فدراسیون جهانی وزنه برداری بوده و خودش تلاش کرده تا نسبت به سایرین بدون حاشیه به کارش ادامه دهد هرچند که کشمکش هایی هم با علی مرادی به عنوان رئیس فدراسیون وزنه برداری داشت . حالا اما حسین رضازاده به عنوان جدی ترین گزینه سرپرستی فدراسیون وزنه برداری و ریاست آینده آن نام برده می شود به خصوص حالا که وزارت ورزش حکم بازنشستگی علی مرادی را علیرغم میل باطنی او صادر کرده است.
هادی ساعی که او هم پس از خروج از شورای شهر ، در مقاطع مختلفی به عنوان مدیر تیم های ملی ، کاندیدای ریاست فدراسیون و رقابت با محمد پولادگر و یا عضو کمیته فنی فدراسیون تکواندو فعالیت کرد هفته پیش توانست رقیب کهنه کار خود یعنی محمد پولادگر را بعد از ۲ دو دهه ریاست شکست دهد . ساعی که در رقابتهای انتخابات ریاست جمهوری هم در طیف منتسب به ابراهیم رئیسی فعالیت گسترده ای داشت حالا برای چهارسال پیش رو رئیس فدراسیون تکواندو است.
در این میان فقط سر عباس جدیدی گویا بدون کلاه مانده و این قهرمان نامدار کشتی جهان و المپیک ، بعد از ناکامی در انتخابات فدراسیون کشتی ، شکست سنگینی را در انتخابات کنفدراسیون کشتی آسیا هم تجربه کرد و این روزها به طور کل از ورزش جداست.

تفاوت های شورا با مدیریت در ورزش

حالا بیشتر همان قهرمانانی که مردم از حضورشان در سیاست برآشفته بودند به بالاترین رتبه های مدیریتی ورزش خودشان رسیده اند . این بار در فدراسیون های ورزشی و آن هم در شرایط فعلی اقتصادی که بر دشواری های کار خواهد افزود. دولت های پیش و پس با کسری بودجه مواجه اند و مدیرانی که یک روز در شورای شهر لازم نبود خودشان برای کسب درآمد چاره اندیشی کنند و یا دست در جیب شخصی کنند این بار مجبورند برای حفظ آبرویشان ، اولا با بودجه محدود وزارت ورزش هزینه های سرسام آور تیم های متبوع را پرداخت کنند. ثانیا  بر جذب وجلب حامیان مالی به آب و آتش بزنند و به هر روشی که ممکن است آورده مالی برای کشتی و تکواندو و احتمالا وزنه برداری داشته باشند و ثالثا در مواقعی که لازم شد دست در جیب شخصی کنند تا اعزامی روی زمین نماند و صدای اعتراضی بلند نشود.
این دقیقا همان نقطه نظر منتقدین سرسخت رسول خادم است که دلیل کناره گیری او از کشتی را نه موضوع اسرائیل و نه نتایج ضعیف در پاریس و بوداپست میدانند که همان موقع برخی معتقد بودند رسول خادم از عهده هزینه در کشتی با دلار ۳۰ هزار تومنی بر نمی آید و لذا برآوردی که او از شرایط اقتصادی کشور به خصوص بعد از برجام داشته او را به سمت استعفا سوق داده است.
به همین دلیل اگر تاریخ را سر لوحه قراردهیم و اتفاقات هفته پیش علی الخصوص چالش لفظی علیرضا دبیر با وزیر ورزش در حاشیه مراسم عزاداری در شرکت توسعه تجهیز اماکن ورزشی بر سر عد م تخصیص بودجه را بازخوانی کنیم این احتمال وجود دارد که ورزشی های بازگشته ازعرصه سیاست و مدیریت پرپول و پرپیمان شهری ، آنچه در طلبش بودند را در ورزش بی پول و فقیر نیابند و چاره ای جز کناره گیری نبینند.