به گزارش پایگاه خبری تحلیلی رادار اقتصاد ، دفتر گلستان خبرگزاری ایسنا گزارش جالبی از یک باشگاه قهرمان پرور و یک مربی دلسوز و بی ادعای گنبد کاووسی منتشر کرده است که در زیر می خوانید :
اینجا سرزمین پهناور و دشتی بزرگ است که نام زیبای گنبدکاووس بر آن نهاده شده، سرزمینی پر رمز و راز که تمدن هزاران ساله اش گواه غنای فرهنگ این دیار و مردمان توانمند و همیشه سربلندش است. مردمانی که در تاریخ همواره نام و پرچم جرجان را بر چکاد رفیع ولایتمداری، شجاعت و رادمردی به اهتزار درآورده اند و در پهنه ای زندگانی کرده اند که وحدت، همدلی و شکوفایی استعدادها از لایه های زیرین اجتماع و در بستر زندگانی روزمره مردمانش پدید آمده است.
سخن از ظرفیت های گنبدکاووس بی تردید مجالی بس وسیع می خواهد و کتابی به وسعت تاریخ و تمدن ایران اسلامی اما امروز مطمع نظر نگارنده پرداختن به ظرفیت بزرگ و بی شماری به نام ورزش است و نگاهی موردی به رویشی پرافتخار و جذاب از دل محرومیت و استضعاف.
ورزش در گنبدکاووس از دیرباز و در دهه های گذشته همواره یکی از مولفه های توسعه و درخشش نام این شهرستان در سطح کشور و فراتر از آن نیز بوده است، قهرمانی های متعدد و پرشمار در رشته های مختلف مسابقات المپیک، پارالمپیک، جهانی و آسیایی و حضور ستارگان بزرگی همچون «سردار آزمون»، «فرهاد قائمی»، «حبیب کوزه لی»، «اسماعیل مسافر»، «میکائیل تاجر»، «فرشید عاشوری»، «زهرا دانایی طوس»، «مسعود پیروزی»، «وحید ایمری» و ... همه و همه فریادگر بلند توان و استعداد گنبدی ها در این عرصه است.
اما امروز سخن از ظرفیتی ناشناخته اما بزرگ در کناره های رودخانه گرگانرود و در حاشیه شهر گنبدکاووس است، در بیغوله ای که کودکان و نوجوانان محله سیدآباد گنبدکاووس نام آنجا را باشگاه و البته خانه دومشان نامیده اند، یک ساختمان مخروبه و نیمه ساز در زمینی پر از خاشاک در انتهایی ترین نقطه محله حاشیه ای شهر؛ دقیقا همانجا که سالهاست همه مسئولان تنها در اندیشه رسیدگی به آسیب های اجتماعی هستند مردی قامت راست کرده و به عشق مردم با همین ساختمان نیمه کاره در محله اش وارد کارزار شده و با یک «یاعلی» عملیاتی بزرگ را با مهربانی و انسان دوستی آغاز کرده است.
"جواد اندیشه" مربی ساده اما بااراده گنبدی که با دستانی خالی باشگاهی را برای تمرین کشتی فراهم کرده و بیش از ۷۰ نوجوان را از بستر خیابانهای شلوغ و پر دغدغه محله به میدانی برای تقویت روح و جسم کشانده است. با او هم کلام شدیم تا از شروع مسیر و سختی های راه بپرسیم و بدانیم در افق نگاه بلندش از مسیر ورزش که همانا یک معروف بزرگ و انشان ساز است، کدامین چشم انداز را ترسیم کرده و می خواهد نوجوانان مظلوم و محروم این منظقه را به کدام منزل رویایی رهنمون کند.
نام محله ام باید با افتخار برده شود
این مربی خوش قلب گنبدی وقتی از او خواستیم تا از خودش و آنچه که در این چاردیواری نمور انجام می دهد برایمان بگوید اینگونه روایت زیبایش را آغاز کرد: من جواد اندیشه هستم، یک جوان ورزشکار که این روزها از دیدن وضعیت شهر و محله ام کمی دلخورم، از آسیب ها و مشکلات مردم و از نبودن هیچ برنامه ای برای جوانان و نوجوانان.
اینجا را با هزاران دردسر و مشکل با دستان توانمند همین جوانان و نوجوانان محل سامان نسبی داده ایم تا شاید برای اصلاح وضعیت محله ما هم چند گام هر چند کوچک برداریم. اینجا برای برادران کوچکم خستگی ناپذیر ایستاده ام تا با ورزش پهلوان پرور کشتی نام «سیدآباد» را از این پس با افنخار و عزت بر سر زبان ها بیاوریم.
مکان تمرینی که آموزش و پرورش از ما گرفت به ضایعاتی تبدیل شده است
جواد وقتی می خواست از شروع کار و روند رسیدن محل باشگاه به مکان فعلی بگوید بغض گلویش را گرفت و قطرات اشکی که از روی ناراحتی بود بر گونه هایش نشست و گفت: ما ابتدا در فضای باز و در کنار رودخانه تمرین می کردیم که خب طبیعتا در گرما و سرما با مشکلات عدیده ای رو به رو بودیم و بعضا تمرینات ما در زیر آفتاب سوزان و هوای شرجی و گاهی در سرما و در حال لرزیدن بچه ها در سرمای زمستان برگزار می شد.
بعدا به مکانی در نبش خیابان علوی و همین کوچه فعلی ما آمدیم که متاسفانه آموزش و پرورش آنجا را از ما گرفت و فکر می کنم به صورت اجاره داده است به کسی که الان آنجا را به انبار ضایعات و خرید و فروش آن اختصاص داده و این یعنی نابودی ورزش و فرهنگ مبارزه با آسیب های اجتماعی.
سپس به همین چاردیواری نیمه مخروبه آمدیم که متاسفانه به نام شهید بزرگواری نیز هست که تنها شهید کارمند تربیت بدنی بوده، ابتدا چندماهی مشکل سقف داشتیم و در آن شرایط تمرین می کردیم، بعد با کمک همین بچه ها و خانواده با ابزار اولیه یک سقف موقت برای اینجا آماده کرده ایم که حداقل از باران و باد و طوفان در امان باشیم.
آقا جوادِ نوجوانان محله سیدآباد آنقدر به لطف خدا و نگاه ویژه اش اعتقاد داشت که وقتی از او درباره انتظاراتش پرسیدیم با مناعت طبع تصریح کرد: تا به امروز به لطف خدا و حمایت مردم به اینجا رسیده ایم و من واقعا انتظار خاصی ندارم اما یک جمله می گویم که این بچه ها گناه دارند و اگر از آنها حمایت نشود چه بسا آینده آنها نیز در حاشیه شهر به یک معضل اجتماعی تبدیل شده و آینده روشن پیش رویشان مفت مفت نابود شود.
آنچه ما اینجا نیاز داریم علاوه بر یکی دو تخته تشک استاندارد برای گسترش و افزایش تعداد هنرجو، اعطای امتیاز گاز برای آنکه دیگر از همسایه ها گاز را با سختی های فراوان نگیریم، نصب یکی دوتا پنجره و ایمن سازی محوطه و محیط تمرین بچه هاست. کارهایی که شاید ۴۸ ساعت هم زمان نبرد اما ما ۴۸ ماه هم اگر دنبالش بدویم تا نگاه خدا و البته عزم و اراده مسئولان نباشد به نتیجه نمی رسد. البته آقای یوسفی رئیس سابق اداره ورزش گنبدکاووس در سالهای قبل بعد از بازدید یک تخته تشک به ما اهدا کردند و برخی از اعضای محترم شورای شهر نیز یکی دوباری با اما ارتباط گرفته و قول کمک هایی داده اند.
هیچ کودکی نباید به علت فقر مالی از ورزش دور بماند
اندیشه های جواد اندیشه را باید از همین شعارهایش که ساده و صمیمی است شناخت، اندیشه هایی که بیش از آنکه از قوه حسابگرش بیرون آمده باشد حاصل عشق به مردم و همشهریان و هم محله ای هایش است:
شعار ما این است که هیچ کودکی نباید به علت فقر مالی از ورزش دور بماند و برای همین در اینجا هیچ شهریه ای دریافت نمی کنیم و حتی شده است که با کمک بچه های محل به برخی از کودکان و نوجوانان که وضعیت مالی خوبی نداشته اند کمک هایی نیز کرده ایم و دوبنده و کفش را برای بسیاری از بچه ها تهیه کرده ایم، که البته ما فقط وسیله ایم و اصل و محور مهربانی خود مردم و نوع دوستی آنهاست.
الان در حال حاضر چندین کودک یتیم داریم که می دانم اگر همین ورزش را نیز از آنها بگیریم هیچ روحیه و انگیزه ای برای زندگی و ادامه حیات نخواهند داشت.
قول می دهم کنار همین رودخانه قهرمان المپیک تربیت کنم
امسال پنج سهمیه کشوری از بین همین نوجوانان محروم و مظلوم کسب کرده ایم و یک مقام سومی در کشور که همه آنها با دستان خالی و بدون امکانات بوده است. من به شما قول می دهم اگر از ما حمایت کنند و یک صدم یا یک هزارم حمایت های مادی و معنوی که از برخی رشته ها در شهرستان می شود را از ما داشته باشند بدون شک در آینده ای نزدیک به شما قهرمان جهان و المپیک از همین چاردیواری مخروبه در سیدآباد گنبدکاووس تحویل بدهم.
در حال حاضر بالغ بر ۸۰ کشتی گیر در سه شیفت در این باشگاه مشغول هستند که با شروع کلاسهای تابستانه از چند روز دیگر این تعداد بیشتر هم خواهد شد. محدوده سنی ورزشکاران ما عمدتا خردسال، نوجوان و جوان هستند و چند نفری بزرگسال نیز در کنار ما هستند که هم انگیزه ای برای ما بوده و هم مایه افتخار و عزت ما هستند.
وقتی از این مربی پر انرژی درباره هدف غایی و نهایی اش سوال می پرسی سینه اش را جلو داده و با عزمی استوار و اطمینانی که برآمده از ایمان و باور به جوان ایرانی است می گوید: من می خواهم محله ام را تغییر بدهم، تا روزی برسد که هیچ معتاد و هیچ آسیب دیده اجتماعی در این محله نباشد و مردم نام این محله را با افتخار و عزتمندی بر زیان بیاورند و تردید ندارم این محله را با کمک همین مردم و به ویژه جوانان سیدآباد در سالهای آینده در کشور به محله ای الگو و نمونه تبدیل می کنیم.
ما اینجا در کنار خودم دو مربی دیگر به نام آقایان "هادی ابراهیمی" و "محسن لطف آبادی" داریم که آنها هم فی سبیل الله و فقط و فقط برای آینده درخشان شهر و محله شان تلاش می کنند و شک ندارم که تا آخرین روز در کنارم خواهند ماند.
به باشگاه ما یک تشک بدهید/ می خواهم قهرمان المپیک بشوم
نوجوان ۹ ساله گنبدی در گفت و گو با ایسنا با اشاره به اینکه دو سال است که در این باشگاه کار می کند، خاطرنشان کرد: در این سالها فنهای زیادی را یاد گرفته ام و هم در رشته آزاد و هم فرنگی کار کرده ام و می خواهم با تمام توان کار کنم که موفق شوم.
محمد درویی آرزوی خود را در آینده قهرمان شدن در مسابقات المپیک و دور زدن با پرچم ایران دور تشک کشتی دانست و گفت: برای این که به این خواسته برسم هر روز تلاش می کنم و قول داده ام تمام حرفهای مربی را گوش کنم.
وی با درخواست از مسئولان برای تهیه تشک کشتی مناسب برای ورزشکاران پرتعداد این باشگاه، گفت: ما همیشه دوست داشتیم که یک بار هم شده روی یک تشک خوب و زیبا تمرین کنیم که امیدوارم مسئولان این کمک را به ما انجام دهند.
کاری کنید مربی ما خوشحال شود
نوجوان ۱۰ ساله کشتی گیر گنبدی در گفت و گو با ایسنا با اشاره به اینکه کامران قاسم پور را بیش از همه کشتی گیران دوست دارد، گفت: بعد از او حسن یزدانی و رحمان عموزاد را دوست دارم و امیدوارم بتوانم یادبگیرم که به طور کامل فن سوبلس را روی افراد سنگین وزن هم بزنم.
محمد امین رضایی با اشاره به اینکه سالن از امکانات اولیه بهداشتی محروم است، خاطرنشان کرد: خواهش ما این است که سرویس های بهداشتی و فضای برای دوش گرفتن مناسب برای ما فراهم کنند و نگذارند که مربی خوش اخلاق ما اینقدر ناراحت باشد.
به هر تقدیر آنچه پرواضح است اینکه جواد اندیشه و یاران نوجوانش مسیر پیش رو را با عزم و اراده ای پولادین تا رسیدن به نقطه غایی خواهند رفت و چه مسئولان و مدیران به او نگاهی کنند و یا همچنان در بی مهری نسبت به او به سر ببرند او را باکی از حوادث و مشکلات نیست؛ اما اگر فردای شهرمان را آباد و عاری از آسیب هایی می خواهیم که امروز با نگرانی به آن می اندیشیم نه تنها باید «اندیشه» را دریافت بلکه باید در اندیشه تکرار و الگوسازی از او بود، در تک تک محلات و مناطق شهر و استانمان. امید که ما را دغدغه آبادانی و عزتمندی شهرمان بیش از گذشته باشد.
نظر شما