به گزارش پایگاه خبری تحلیلی رادار اقتصاد، کریستیانو رونالدو امشب در برابر التعاون در لیگ برتر عربستان تیمش یعنی النصر را در جام حذفی همراهی خواهد کرد .
این مسابقه را از طریق لینک زیر و با آغاز مسابقه می توانید بصورت زنده و مستقیم ببینید:
لینک پخش زنده بازی النصر و التعاون عربستان
رفتار رونالدو شبیه رفتار پسربچه‌ای است که همیشه می‌خواهد نفر اول باشد و با این برتری، تحسین دیگران را بدست آورد. نوعی نابسندگی شخصیتی، او را مثل بسیاری دیگر از ستاره‌های دنیای ورزش و هنر، محتاج توجه و تحسین دیگران کرده؛ به نحوی که وقتی چنین چیزی را بدست نمی‌آورد، قهر می‌کند و بد و بیراه می‌گوید.
در خبرها آمده کریس رونالدو در مراسم اهدای توپ طلا، که امشب - دوشنبه شب- برگزار می‌شود، شرکت نمی‌کند. او در رأی‌گیری برای انتخاب برندۀ توپ طلا هم شرکت نکرده. سال قبل هم در مراسم اهدای این جایزۀ مهم شرکت نکرد.
دلیل ناراحتی او از مجلۀ فرانس فوتبال و سایر دست‌اندرکاران اهدای توپ طلا روشن است: او پنج توپ طلا دارد و مسی هشت توپ طلا. علاوه بر این، رونالدو آخرین بار در سال ۲۰۱۷ برندۀ توپ طلا شد ولی مسی در سال‌های ۲۰۱۹ و ۲۰۲۱ و ۲۰۲۳ نیز این جایزه را بدست آورد.
رفتار رونالدو شبیه رفتار پسربچه‌ای است که همیشه می‌خواهد نفر اول باشد و با این برتری، تحسین دیگران را بدست آورد. نوعی نابسندگی شخصیتی، او را مثل بسیاری دیگر از ستاره‌های دنیای ورزش و هنر، محتاج توجه و تحسین دیگران کرده؛ به نحوی که وقتی چنین چیزی را بدست نمی‌آورد، قهر می‌کند و بد و بیراه می‌گوید.
از نظر رونالدو جایزۀ توپ طلا امروزه دیگر اعتباری ندارد چراکه این جایزه را هفت سال است که به او نداده‌اند. این جایزه وقتی معتبر بود که سر کریس بی‌کلاه نمی‌ماند! به همین سادگی. در حالی که اگر بخواهیم زمانی را برای کاهش اعتبار جایزۀ توپ طلا تعیین کنیم، باید سال ۲۰۱۰ را مبدأ این کاستی اعتبار قرار دهیم.
کریس رونالدو در سال ۲۰۰۸ با درخشش در منچستریونایتد برندۀ توپ طلا شد. مسی هم در سال ۲۰۰۹ این جایزه را برد. تا آن موقع همه چیز عادی به نظر می‌رسید. دو ستارۀ جوان برندۀ توپ طلا شده بودند. عین قبل که مثلا کاکا در سال ۲۰۰۶ توپ طلا را بدست آورد و کاناوارو در سال ۲۰۰۶ و رونالدینیو در سال ۲۰۰۵ و شوچنکو در سال ۲۰۰۴ و ندود در سال ۲۰۰۳ و رونالدو نازاریا در سال ۲۰۰۲ و مایکل اوون در سال ۲۰۰۱ و لوئیس فیگو در سال ۲۰۰۰ و ریوالدو در سال ۱۹۹۹ و زیدان در سال ۱۹۹۸.
یعنی از ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۹ که رونالدو توپ طلا را برد، طی دوازده سال دوازده بازیکن طراز اول دنیای فوتبال برندۀ این جایزه شدند. اما از سال ۲۰۱۰ که مسی برای دومین بار توپ طلا را برد، حرف و حدیث‌ها آغاز شد. در آن سال بسیاری معتقد بودند توپ طلا حق اینیستا یا ژاوی یا اشنایدر است.
این سه بازیکن در فینال جام جهانی در نبرد حساس اسپانیا و هلند حضور داشتند و در طول جام جهانی ۲۰۱۰ نیز درخشان ظاهر شده بودند. اما مسی و یارانش در یکچهارم نهایی آن جام ۴ بر صفر مغلوب آلمان شدند و در طول جام هم مسی اگر چه خوب بود، ولی عالی و عمیقا موثر نبود.
او در جام جهانی ۲۰۱۰ نه گل زد نه در بازی حساس و مهم مقابل آلمان، کمترین درخششی داشت. یعنی نه تنها نتوانست در آن بازی بزرگ بزرگی کند، بلکه هیچ درخششی هم در طول بازی نداشت. آرژانتین مقهور برتری تاکتیکی آلمان شده بود و مسی هم مسافری بی‌خاصیت بود در قایق شکستۀ آرژانتین که اسیر توفان ژرمن‌ها شده بود.
باری، از سال ۲۰۰۸ تا پایان سال ۲۰۱۷ ده بار جایزۀ توپ طلا اهدا شد. پنج بار به مسی، پنج بار به رونالدو. اگر جایزۀ توپ طلا در برهه‌ای خاص دچار کاهش اعتبار شده باشد، آن برهه اتفاقا همین دهۀ طلایی رونالدو و مسی بوده. چون در این دهه، علاوه بر ژاوی و اینیستا، ریبری و روبن هم کاملا شایستۀ دریافت توپ طلا بودند. در سال ۲۰۱۳ ریبری و روبن بایرن مونیخ را قهرمان آلمان و اروپا کردند و ریبری علاوه بر این دو موفقیت مهم تیمی، انبوهی از جوایز فردی را درو کرد.
ریبری در آن سال بهترین بازیکن اروپا شد، توپ طلای فیفا را بدست آورد، بازیکن سال بوندس‌لیگا شد، جایزۀ گلوب ساکر را برد، توپ طلای جام باشگاه‌های جهان نصیبش شد و به عنوان باارزش‌ترین بازیکن همین جام انتخاب شد، مجلۀ کیکر هم او را به عنوان بازیکن سال انتخاب کرد، در بوندس‌لیگا هم آقای پاس گل شد. اما توپ طلای فرانس فوتبال را به کریس رونالدو دادند. در حالی که در سال ۲۰۱۳ رونالدو با رئال مادرید نه قهرمان لالیگا شد نه قهرمان لیگ قهرمانان اروپا.
رونالدو در سال ۲۰۱۳ حتی آقای گل لالیگا هم نشد. مهمترین افتخار فردی او در آن سال آقای گلی چمپیونزلیگ با ۱۲ گل بود. ولی ریبری و روبن در بایرن مونیخ به قدری خوب بودند که بایرن در نیمه‌نهایی چمپیونزلیگ، بارسلونا را در بازی رفت ۴ بر صفر و در بازی برگشت ۳ بر صفر برد.
در حالی رونالدو و یارانش در نیمه‌نهایی ۴ بر ۱ مغلوب دورتموند شدند و در بازی برگشت هم برد ۲ بر صفر موجب صعودشان نشد. غرض اینکه، در بازی‌های بزرگ، ریبری بهتر از رونالدو بود. ضمنا ریبری هافبک بود و ساختار بازی بایرن مونیخ برای گلزنی او طراحی نشده بود.
هر طور که حساب کنیم، افتخارات و درخشش ریبری در سال ۲۰۱۳ بیشتر از رونالدو بود اما توپ طلا را در پایان سال به رونالدو دادند چراکه داغ نگه داشتن تنور رقابت مسی-رونالدو به سود جایزۀ توپ طلا بود و ضمنا رای‌دهندگان برای انتخاب بازیکن مستحق توپ طلا، خواسته یا ناخواسته مست رقابت رونالدو و مسی بودند و همین مانع از آن شد که درخشش ریبری را چنانکه باید قدر نهند.
در سال‌های دیگری از دهۀ ۲۰۰۸ تا پایان ۲۰۱۷، به علت همین مستی فراگیر ژاوی و اینیستا و روبن چنانکه باید دیده نشدند یا به قول مسعود ده‌نمکی، وقتی که اکبر عبدی بابت فیلم اخراجی‌ها جایزه نگرفت، ندیده شدند!
قیل و قال دهۀ رقابت مسی-رونالدو به تدریج کاملا از یاد می‌رود و در این صورت می‌توان نگاه فنی‌تری به آن دوران داشت. از ده توپ طلایی که در ده سال مذکور به این دو ستاره اهدا شد، هر کدام حداقل یک توپ طلا را مدیون فضایی هستند که حول رقابتشان پدید آمده بود.
اگر رای‌دهندگان مسحور دوگانۀ مسی-رونالدو نمی‌شدند و مثل دورانی رای می‌دادند که زیدان و رونالدو نازاریا بهترین بازیکنان دنیای فوتبال بودند، کاملا معقول بود که در آن ده سال مسی ۴ توپ طلا ببرد و رونالدو ۳ توپ طلا. ولی نوعی محسوری فراگیر سبب شد که هر کدام ۵ توپ طلا بدست آورند.
معلوم نیست رونالدو دقیقا به چه چیزی معترض است. او در سال ۲۰۱۸ در فینال لیگ قهرمانان نتوانست گل بزند و یا حتی خوب بازی کند، در لالیگا هم نتوانست رئال مادرید را قهرمان کند و یا آقای گل شود، در جام جهانی هم در مرحلۀ یک‌هشتم نهایی مقابل اروگوئه حذف شد. در نتیجه توپ طلای ۲۰۱۸ به مودریچ رسید که کرواسی را تا فینال جام جهانی بالا برده بود و در رئال هم قلب تپندۀ تیم بود.
در سال ۲۰۱۹ هم توپ طلا حتی اگر به مسی نمی‌رسید، حق رونالدو هم نبود. مسی و رونالدو هر دو در اسپانیا و ایتالیا با بارسلونا و یوونتوس قهرمان لیگ شدند ولی مسی آقای گل لالیگا شد و رونالدو آقای گل سری آ نشد.
علاوه بر این، مسی با ۱۲ گل آقای گل چمپیونزلیگ شد و رونالدو فقط ۶ گل در چمپیونزلیگ زد. نیز مسی با بارسا تا نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا پیش رفت ولی رونالدو با یوونتوس در یکچهارم نهایی لیگ قهرمانان حذف شد.
بنابراین هر طور که حساب کنیم، رونالدو در سال‌های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ مستحق دریافت توپ طلا نبود. توپ طلای ۲۰۲۰ هم که به دلیل فراگیر شدن بیماری کرونا اهدا نشد وگرنه جایزه بی برو برگرد حق لواندوفسکی بود.
آخرین شانس رونالد برای کسب توپ طلای ششم، سال ۲۰۲۱ بود که آقای گل سری آ شد ولی نتوانست با یوونتوس قهرمان سری آ شود. در آن سال مسی هم آقای گل لالیگا شد ولی نتوانست با بارسا قهرمان لالیگا شود. در لیگ قهرمانان اروپا ارلینگ هالند با ۱۰ گل آقای گل شد، مسی ۵ گل زد، رونالدو حتی ۵ گل هم نزد. هر دو بازیکن هم در یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان حذف شدند. رونالدو با یوونتوس مقابل پورتو، مسی با بارسلونا مقابل پاری سن ژرمن.
بنابراین توپ طلای ۲۰۲۱ به هیچ وجه حق رونالدو نبود. هر چند که به احتمال زیاد حق مسی هم نبود و جایزه را باید به ارلینگ هالند یا بازیکنی نظیر او می‌دادند. مثلا لواندوفسکی یا بنزما.
شاید اگر رونالدو سال ۲۰۱۸ رئال مادرید را ترک نمی‌کرد، فلورنتینو پرز در پایان سال می‌توانست مثل سال ۲۰۱۳ توپ طلا را برای او بخرد؛ بویژه اینکه رونالدو در سال ۲۰۱۸ نفر دوم رده‌بندی توپ طلا شد. ولی رونالدو با پرز به مشکل خورد و از مادرید رفت و توپ طلا به مودریچ مادریدی رسید که احتمالا حقش هم بود.
به هر حال رونالدو پس از سال ۲۰۱۸ هیچ شانس ویژه‌ای برای کسب توپ طلا نداشت. مسی هم دست کم توپ طلای سال ۲۰۲۱ و احتمالا توپ طلای سال ۲۰۲۳ را به خاطر اسم و رسمش برد. اگر نخواهیم در استحقاق او برای دریافت توپ طلای ۲۰۱۹ چون و چرا کنیم.
ب اری، اگر شرایط عادی بود و دنیای فوتبال مجذوب دو ستاره از بارسلونا و رئال مادرید نشده بود، لیونل مسی الان ۵ یا حداکثر ۶ توپ طلا داشت، رونالدو هم ۳ یا حداکثر ۴ توپ طلا. حتی می‌توان کمی سخت‌تر گرفت و مسی را حداکثر مستحق ۵ توپ طلا و رونالدو را حداکثر مستحق ۳ توپ طلا بدانیم. مثلا آرسن ونگر که مسی را بهترین بازیکن تاریخ می‌داند، توپ طلای سال ۲۰۱۰ را حق مسی نمی‌دانست.
غرض اینکه، این دو ستاره بیش از حد توپ طلا گرفتند و این توفیق تاریخی محصول و معلول جمیعی از عوامل بود. مثلا اگر رقابت مورینیو-گواردیولا در رئال مادرید و بارسلونا شکل نگرفته بود، دربی رئال-بارسا این قدر مهم نمی‌شد و پلک زدن مسی و رونالدو در این بازی حساس، بیشتر از درخشش ریبری و روبن در بایرن مونیخ به چشم نمی‌آمد!
با این حال باید گفت بین مسی و رونالدو تفاوتی عظیم در کار است. مسی رقیب مارادونا و پله است. پله در فوتبال اروپا بازی نمی‌کرد، مارادونا هم وقتی در اروپا بازی می‌کرد که به بازیکنان غیراروپایی توپ طلا نمی‌دادند. بنابراین کسی نمی‌تواند با شمردن تعداد توپ طلایی که نصیب این سه بازیکن شده، ثابت کند مسی برتر از پله و مارادونا است. برای اثبات این مدعا دلایل دیگری لازم است که مهمترین آن‌ها کیفیت بازی این سه نفر است نه تعداد جوایز فردی یا تیمی‌شان.
اما رونالدو در تاریخ فوتبال حداکثر رقیب بازیکنانی کرایف و زیدان و پلاتینی و فان‌باستن و رونالدو نازاریا است که همگی می‌توانستند برندۀ توپ طلا باشند و این جایزه را بدست هم آورده‌اند. بنابراین طرفداران رونالدو می‌توانند بگویند رونالدو پنج بار توپ طلا را برده ولی پلاتینی و فان‌باستن سه بار و یا رونالدو نازاریا دو بار.
خلاصه اینکه دل‌خوری رونالدو از اهداکنندگان توپ طلا، محصول زیاده‌خواهی اوست. او اگر دو توپ طلای دیگر می‌گرفت، احتمالا الآن چندان دلخور نبود. کاری هم نداشت که مستحق ۷ توپ طلا نبوده. برای رونالدو مهم این است که برود آن بالا، جایزه‌اش را بگیرد و نامداران حاضر در سالن تشویقش کنند. برای او مهم این است که موفقیت به نام او ثبت شود. حالا اینکه این ثبت نام منصفانه بوده یا نه، مباحث کارشناسان و حسودان است. بردن جایزه دستاورد "عینی" است و حرف و حدیث‌ها اموری "ذهنی"اند.
با این حال دل‌خوری رونالدو از اهداکنندگان توپ طلا منتفی بود اگر آن‌ها در سال‌های ۲۰۱۹ و ۲۰۲۱ و ۲۰۲۳ توپ طلا را به مسی نمی‌دادند. یا دست کم حداکثر یکی از این سه جایزه را به مسی می‌دادند و تفاوتی چشمگیر بین مسی و رونالدو از حیث کسب توپ طلا ایجاد نمی‌شد.
اگر مسی هم الان مثل رونالدو فقط ۵ توپ طلا داشت، برای رونالدو آسان‌تر بود که بپذیرد دهۀ طلایی ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۷ سپری شده و حالا دیگر کارشناسان جهان فوتبال چند سالی است که ترجیح می‌دهند توپ طلا را به کسی جز مسی و رونالدو بدهند.
ولی واقعیت این است که دوران موفقیت‌های بزرگ رونالدو در سال ۲۰۱۸ با قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا به پایان رسید اما مسی با قهرمانی در جام جهانی (۲۰۲۲) و دو بار قهرمانی در کوپا آمریکا (۲۰۲۱ و ۲۰۲۴)، سال‌های پایانی فوتبالش پرفروغ‌تر از سال‌های پایانی فوتبال رونالدو بوده. حتی اگر آن "سه توپ طلای بیشتر" نصیبش نمی‌شد.
نظر شما