به گزارش پایگاه خبری تحلیلی رادار اقتصاد، هم‌میهن نوشت: اگر تا پیش از این و در همه سال‌های کمبود دارو در ایران، به قرص‌ها و آمپول‌های خارجی برای بیماران خاص محدود می‌شد، حالا ساده‌ترین شربت‌ها و قرص‌های ایرانی هم در داروخانه‌ها کمیاب شده و روزبه‌روز بیماران بیشتری گرفتار تهیه داروی‌شان می‌شوند.
این میان بازار تایید و تکذیب‌ها هم همچنان داغ است؛ انجمن‌های تخصصی و داروخانه‌داران می‌گویند، دامنه کمیاب‌شدن داروها هر روز بزرگ‌تر می‌شود و مسئولان وزارت بهداشت می‌گویند، این خبرها هم نیست.
کمبودهای دارویی در ایران هیچ زمانی عدد مشخصی نداشته، ارقام اعلام شده از سوی فعالان حوزه دارو همیشه بالاتر از عددی است که وزارت بهداشت و سازمان غذا و دارو تایید می‌کنند. کاهش دسترسی بیماران به بسیاری از داروها که طی سال‌های اخیر تعدادشان به‌تدریج آب رفته و از چند ماه پیش تقریبا کمیاب و نایاب هم شده اند، اکنون بیشترین ضرر را در حوزه سلامت به مردم تحمیل کرده است.
همین چند روز پیش بود که احمد توکلی، رئیس هیئت‌مدیره دیده‌بان شفافیت و عدالت، کمبودها را ۲۰۰ قلم دارو عنوان کرد، اما پدرام پاک‌آیین، سخنگوی وزارت بهداشت، این ادعا را تایید نکرد.
به گفته پاک‌آیین: «بخش زیادی از این کمبودها به دلیل کاهش تولید آنتی‌بیوتیک‌ها بوده که اکنون با افزایش تولید، این مشکل برطرف می‌شود.»، اما ادعای مطرح‌شده از سوی سخنگوی وزارت بهداشت هم با بررسی‌های هم‌میهن مطابقت ندارد و به چند شربت ساده کودکان یا حتی آنتی‌بیوتیک‌های فصل سرما ختم نمی‌شود، بلکه چند ماهی است علاوه بر داروهای خارجی، انواع داروهای ایرانی هم در دسترس نیستند.
چند روز پیش تصویری از یک تابلو در داروخانه‌ای منتشر شد که چیزی حدود ۵۰۰ قلم داروی ناموجود روی آن نوشته شده بود تا بیماران سوال نکنند.
وضعیتی که به شوخی کاربران فضای مجازی هم بدل شده و یک‌نفر در این باره نوشته «به داروخانه‌ای مراجعه کردم، نه ... دیکلوفناک داشت، نه استامینوفن کودک، سرم و اسپری بینی هم نبود. یه چسب زخم خریدم، آمدم بیرون!» داستان هم فقط نایاب شدن داروهای ساده نیست و بسیاری از داروهای فشار خون، قلب، داروی بیماران پیوندی، قطره چشم، داروی معده، اوره و حتی پروستات و صدها قلم داروی دیگر هم پیدا نمی‌شود.
۱۳ روایت از کمبود ۱۰۰ داروی معمولی، اما خاص
شرایط سخت داروخانه‌ها و گلایه‌های صاحبان آن از کمبودهای دارویی، تمامی ندارد. به گفته خودشان از چهار هزار قلم دارو در حال حاضر نزدیک به هزار قلم موجود نیست و هزار قلم هم کسری و توزیع کم دارد.
داروهای موجود هم همان‌هایی هستند که مصرف کمی دارند و هیچ زمانی هم در فهرست کمبودها قرار نداشته‌اند. فقط یک بررسی ساده از چند داروخانه مرکزی، غربی و شمالی تهران، لیست بلندبالایی می‌شود از کمبودهایی که برخی از آن‌ها چند ماهی است ادامه دارد و برخی دیگر به‌صورت مقطعی با توزیع محدود برطرف می‌شوند، اما ثباتی ندارند و باز هم به فهرست کمبودها برمی‌گردند. مجموع صحبت‌های این داروخانه‌داران در ۱۳ بخش روایت همین کمبودهاست که در ادامه آمده است:
«اسپری‌های تنفسی و بینی، وضعیت بسیار بدی دارند. فرقی هم نمی‌کند ایرانی باشد یا خارجی. هیچ کدام موجود نیست. فلوکسی‌تاید، داروی حیاتی برای بیماران دارای مشکلات تنفسی است، اما پیدا نمی‌شود. سالبوتامول برای تسکین علائم آسم و بیماری‌های مزمن انسدادی ریه، موجود نیست و شما ببینید مردم در این هوای آلوده چقدر به آن نیاز دارند.
بکلومتازون هم موجود نیست. کمبود اسپری سیمبیکورت هم باعث شده نیاز بیماران کمتر از تعداد نوشته شده در نسخه داده شود و آن‌ها مجبور می‌شوند یک اسپری را به قیمت دولتی و دیگری را به قیمت آزاد تهیه کنند، دولتی ۸۷ هزار و ۱۰۰ تومان و آزاد ۳۷۸ هزار تومان.»
«شربت استامینوفن و بروفن دچار کمبود است. در نظر بگیرید که یک خانواده برای تب شبانه کودک‌شان به‌جای قرص نیاز به این شربت‌ها داشته باشند، از کجا باید پیدا کنند؟ نه آنتی‌بیوتیک کودکان هست، نه آنتی‌بیوتیک بزرگسالان. شربت ساده دیفن‌هیدرامین هم توزیع نمی‌شود. توزیع هم شود، هر روز گران‌تر از قبل؛ ۹ هزار تومان بود و حالا ۱۴ هزار تومان شده، باز هم می‌گویند گران‌تر می‌شود.»
«کمبود سرم مدت‌هاست ادامه دارد و با وجود واردات از ترکیه همچنان جوابگوی بازار نیست. سهمیه داروخانه‌ها جیره‌بندی شده و تعداد توزیع هم کم است. مردم حتی برای شست‌وشوی یک زخم ساده هم دسترسی به سرم ندارند. این‌که دیگر ساده‌ترین فرآورده سلامت‌محور است و پیدا نمی‌شود.»
«قرص نیکوراندیل، داروی فشار و قلب است و بسیاری از بیماران سال‌هاست همین قرص را مصرف می‌کنند. اما دیگر پیدا نمی‌شود و آن‌ها مجبورند روند درمانی خود را تغییر دهند. فارغ از اثربخش بودن یا نبودن داروی جدید، بسیاری از بیماران با تعویض دارو دچار استرس و اضطراب می‌شوند و همین مسئله می‌تواند آسیب‌هایی برای آن‌ها داشته باشد.»
«راکوتان، برای آکنه و جوش‌های پوستی استفاده می‌شود. می‌گویند داروی معمولی است و کمبودش مشکلی ایجاد نمی‌کند. اما همان هم برای کسانی که نیاز دارند، مهم است. تا همین چند روز پیش کمبود بود، اما به‌تازگی توزیعش شروع شده، هرچند ادامه‌دار نیست و احتمال دارد دوباره کمبود شود.»
«یکی از بیشترین آسیب‌ها از کمبودهای دارویی، برای کودکان بیش‌فعال است. برند سوئیسی داروی مورد نیاز این کودکان ریتالین نوارتیس است که با تولید برند ایرانی آن به‌نام متیل‌فنیدات (استیمدیت) با ممنوعیت واردات مواجه شد. اما اکنون دو ماه است همین داروی ایرانی هم توزیع نمی‌شود آن هم درحالی‌که بسیاری از خانواده‌ها عنوان می‌کنند استیمدیت باعث تپش قلب و بیقراری در کودکان می‌شود. داروهای مکمل بیش‌فعالی ازجمله ریسپریدون و اتوموکستین هم موجود نیست و شرکت‌ها ماده اولیه برای تولید ندارند.»
«آلبندازول خارجی به‌عنوان داروی عفونی – انگلی هم پیدا نمی‌شود، هرچند همیشه جزو داروهای کمیاب در مقاطع مختلف است. البته داروی پرمصرفی هم نیست، اما در دوران کرونا افزایش‌مصرف داشت و کسانی که مشکلات عفونت ریه داشتند، آن را مصرف می‌کردند. قیمتش چندین برابر شده و از بسته‌ای ۶۰-۵۰ هزار تومان به ۶۰۰ هزار تومان رسیده. توزیع دولتی هم ندارد و حالا بیماران باید هزینه زیادی برای خریدش پرداخت کنند.»
«داروی مصرفی بیماران بیمارستانی مثل آلبومین هم کمبود است. بیمارانی که در آی‌سی‌یو بستری می‌شوند یا پیوند شده و حتی مشکل سیستم ایمنی دارند، باید این دارو را در اختیار داشته باشند، اما موجود نیست. با وجودی که قیمت آن از ۱۸۷ هزار تومان به ۸۱۷ هزار تومان رسیده، اما باز هم بیمار نمی‌تواند آن را پیدا کند.
سازمان غذا و دارو این مشکلات افزایش قیمت داروها را با پوشش بیمه‌ای توجیه می‌کند، اما مگر این داروها توزیع می‌شوند که بیمار تحت پوشش بیمه آن را تهیه کند. سبک جدیدی هم از فروش داروهای گران‌شده در برخی داروخانه‌ها باب شده، بیماران باید نام‌نویسی کنند و در نوبت بمانند، بعد از چند ساعت به آن‌ها اعلام می‌شود، دارو تمام شد. مگر در این شرایط چاره‌ای جز خرید آزاد این داروهای مهم پیش‌روی مردم می‌ماند.»
«IVIG (داروی درمان اختلالات سیستم ایمنی بدن) در دوران کرونا یک‌میلیون و ۱۰۰ هزار تومان بود و با وجود افزایش تقاضا و کمبود در بازار آزاد دومیلیون و ۵۰۰ هزار تومان فروخته می‌شد. حالا دیگر از کمبودهای دارویی دوران کرونا خبری نیست، اما قیمت دولتی آن باتوجه به حذف ارز دولتی و اجرای طرح دارویار به پنج‌میلیون رسیده که به گفته وزارت بهداشت با پوشش بیمه‌ای برای بیمار افزایشی ندارد، اما در داروخانه‌ها توزیع نمی‌شود و بیمار باید در بازار آزاد آن را شش‌میلیون و ۵۰۰ هزار تومان خریداری کند.»
«شخصی را در نظر بگیرید که فشار چشم دارد و باید قطره چشمی لاتانوپروست استفاده کند. سه‌ماه است این قطره تولید نمی‌شود و بیماری که عمل چشم داشته باشد، اگر آن را پیدا نکند با وجود فشار چشم، دچار کوری می‌شود. کسری که فقط شامل لاتانوپروست نیست و حتی زایلومول و لوتمکس هم پیدا نمی‌شود.»
«دفتر کسری دارو در داروخانه‌ها سیاه‌تر از قبل است، فرقی نمی‌کند ایرانی باشد یا خارجی. با هر شرکتی هم که تماس می‌گیرند، با پاسخ منفی برای تامین دارو مواجه می‌شوند. داروهایی که شاید معمولی به‌شمار می‌روند، اما برای یک بیمار نیازمند، به‌شدت خاص به‌شمار می‌روند. پانکراتین و دایجستیو، داروی معمولی معده است و در ایران تولید می‌شود.
شیاف مزالازین، برای زخم معده استفاده می‌شود. آلوپورینول ایرانی ۱۰۰ و ۳۰۰ هم برای اوره و ترازوسین ۲ و ۵ هم برای پروستات و فشارخون دو، سه‌ماه است که ناموجود شده‌اند. در یک بازه زمانی خبر توزیع برخی از این داروها را منتشر می‌کنند، اما واقعیت توزیع آن‌ها فقط یک سهمیه پنج یا ۱۰ تایی برای هر داروخانه است که خیلی سریع تمام می‌شود و تا سه، چهارماه بعد هم خبری از توزیع دوباره نیست. به این فهرست ب‌کمپلکس، آمپول هیوسین، آمپول ویتامین C، HCG و HMG (برای ناباروری) و صدها قلم داروی دیگر را هم اضافه کنید.»
نظر شما