به گزارش پایگاه خبری تحلیلی رادار اقتصاد، خوانندگان روزنامه «خلق» چین، ارگان رسمی حزب کمونیست می‌توانند موضوع ۲۹ نوامبر را مورد بررسی قراردهند و با این تفکر که مبارزه با کووید-۱۹ به بهترین شکل ممکن پیش می‌رود، به زندگی عادی خود ادامه دهند. در تحلیلی که در صفحه اول این روزنامه درباره دهه اول زمامداری شی جین پینگ به عنوان رهبر چین منتشر شد، از او به دلیل کنترل همه‌گیری، تثبیت اقتصاد و خنثی کردن بحران‌ها تمجید کرد. در این تحلیل اما اشاره‌ای به تعداد رو به افزایش مبتلایان به کووید-۱۹، وضعیت وخیم اقتصاد به دلیل محدودیت‌های گسترده، سخت و پایدار بهداشت عمومی و اعتراض‌هایی که در سراسر کشور علیه استراتژی «صفر کووید» «شی« به راه افتاده است، وجود نداشت.
این همه در شرایطی است که نشانه‌هایی از کاهش سختگیری‌ها و عقب نشینی از سیاست کووید-صفر مشاهده می‌شود.
با این حال، این تحلیل روزنامه خلق چین نمی‌تواند واقعیت را انکار کند. «شی» خود را در بحرانی گرفتار کرده‌است که هیچ راه فرار سریع و یا بدون عارضه‌ای برایش وجود ندارد. موارد جدید مبتلایان «کووید» به ثبت یک رکورد جدید نزدیک شده‌اند. این ویروس به بیش از ۸۵ درصد از شهرهای چین سرایت کرده است. برای کنترل این وضعیت با روش‌های سختگیرانه، هزینه‌های اقتصادی بالاتر خواهد رفت و خشم عمومی افزایش خواهد یافت. اما اگر اجازه دهید این ویروس گسترش یابد، دست‌کم صدها هزار نفر جان خود را از دست خواهند داد. «اکونومیست» پیشرفت احتمالی شیوع فعلی چین را مدلسازی کرده است. اگر اجازه داده شود که وضعیت بدون کنترل ادامه یابد، حتی با فرض اینکه همه بیمارانی که به مراقبت های ویژه نیاز دارند، این خدمات را دریافت کنند که البته نمی‌کنند، احتمالاً حدود ۶۸۰ هزار نفر جان خود را از دست خواهند داد. به نظر می رسد رهبران چین به دنبال راه حلی هستند، اما مشخص نیست که این راه حل وجود داشته‌باشد.
سیاست کووید صفر، یک تعهد بسیار گسترده‌است که بر مبنای یک هدف دلهره‌آور ایجاد شده‌است : «شناسایی هر فردی که مبتلا به ویروس است و قرنطینه کردن آنها و مخاطبین نزدیک به آنها در عرض چند ساعت.» چین با امتناع از زندگی با ویروس، از آزمایش انبوه برای غربالگری صدها میلیون نفر در یک روز استفاده کرده است، مراکز قرنطینه در سراسر کشور ایجاد کرده و کل شهرها و حتی مناطق را برای ماه‌ها تحت قرنطینه قرار داده‌است. رهبران حزب کمونیست، این دست اقدامات سختگیرانه را، تنها راه برای ایمن نگه داشتن مردم چین با توجه به جمعیت زیاد، سیستم بهداشتی ضعیف و جمعیت گسترده کهنسالان می‌دانند.
در سال های ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱ سیاست کووید-صفر به طرز قابل توجهی خوب کار کرد. مقامات پکن آمار رسمی مرگ و میر در سرزمین اصلی چین تعداد قربانیان این کشور بر اثر ویروس کووید را ۵ هزار و ۲۲۳۳ نفر اعلام و آن را با تعداد یک میلیون کشته در آمریکا مقایسه می‌کنند. آنها استدلال می کنند که این آمار، دلیلی بر انحطاط غرب است. اما ویروس اومیکرون و زیرمجموعه‌های آن مسری‌تر از انواعی هستند که در مراحل اولیه همه‌گیری شیوع داشتند، و اثربخشی سیاست «کووید صفر» را زیر سوال برده‌اند. اعمال قرنطینه برای سویه‌های جدید، کسب‌وکارها را ورشکسته و مردم را خسته کرده‌است و عموم مردم در حال از دست دادن اعتماد خود به کارآمدی این سیاست هستند.
ایده‌آل، بازگشایی تدریجی مشاغل و کسب‌وکارها و همزمان آماده شدن برای شیوع ناگزیر ویروس است. این مسیری است که کشورهایی مانند استرالیا، سنگاپور و تایوان پیشتر آن را طی کرده‌اند. این سیاست مستلزم، تجویز واکسن‌ها و تقویت‌کننده‌ها، ذخیره داروهای ضد ویروس، آموزش کارکنان پزشکی، گسترش واحدهای مراقبت‌های ویژه و اتخاذ پروتکل‌هایی برای تصمیم‌گیری در مورد بیمارانی است که در کجا درمان شوند.
یانژونگ هوانگ از دانشگاه «ستون هال» در آمریکا می گوید، اما چین برای نظام‌مند از این وضعیت آماده نیست. رهبران چین در واکسیناسیون مناسب جمعیت، به ویژه افراد مسن، شکست خورده‌اند. یک دوره از سه واکسن ساخته شده محلی، محافظت خوبی در برابر بیماری‌های شدید و مرگ ایجاد می‌کند، اما تنها ۴۰ درصد از افراد بالای ۸۰ سال، سه دوز واکسن کامل را دریافت کرده‌اند. کارزاری برای تشویق افراد مسن به زدن واکسن دوز چهارم در ۲۹ نوامبر، آغاز شد اما به نظر می‌رسد که این سیاست زمان‌بر است. چهارمین دوز، امکان خروج از این وضعیت را بیشتر می‌کند اما کار بر روی آن به سختی آغاز شده‌است.
این وضعیت، چشم‌انداز یک عقب‌نشینی آشفته از سیاست کووید-صفر را افزایش می‌دهد، سیاستی که در آن احتمال گسترش ویروس کووید صفر را افزایش می‌دهد و تخت‌های تخت‌های مراقبت ویژه را تحت تاثیر قرار می گیرد. زمان بدی برای فرونشاندن خشم عمومی از کاهش محدودیت‌هاست. زمستان در راه است؛ هوا سردتر و خشک‌تر است و مردم در داخل خانه جمع می شوند، موضوعی که ویروس را به راحتی منتشر می‌کند. یک گشایش ناگهانی باعث می‌شود کووید در کشوری که مصونیت کمی از عفونت‌های قبلی دارد یا اصلاً مصونیت ندارد، گسترش یابد.
پس جای تعجب نیست که به نظر می رسد مقامات سعی دارند به سیاست کووید صفر پایبند باشند، در حالی که تلاش می کنند آن را برای مردم عادی خوشایندتر و به اقتصاد آسیب کمتری وارد کنند. این وضعیت منجر به نتایجی گیج کننده می‌شود. به عنوان مثال، شهر گوانگژو با وجود افزایش موارد مبتلایان، پس از درگیری معترضان با پلیس، محدودیت‌ها را کاهش داده‌است. اما این روش در شهر شیجیاژوانگ که چند هفته پیش رخ داد، معکوس عمل کرد. بسیاری دیگر از شهرهای تحت قرنطینه، هیچ نشانه‌ای از کاهش محدودیت‌ها نشان نمی دهند.
در همین حال شیوع فعلی کووید در چین در حال افزایش است. مقاله‌های تلخ اخیر در روزنامه خلق چین، از مقامات خواسته شده است تا برای پوشش تعداد زیادی از مردم و بهبود مدیریت سایت‌های قرنطینه گسترده آماده شوند. چسبیدن به سیاست کووید صفر، با توجه به گستردگی شیوع این بیماری، مساوی با سرکوب سخت‌تر است، اقتصاد را تحت فشار قرار می‌دهد و شهروندان عادی را بیشتر خشمگین می‌کند.
برای نزدیک به سه سال، سیاست «کووید-صفر» به طور گسترده تحمل شد، در واقع مورد استقبال قرار گرفت، زیرا هزینه‌های سنگین آن بر دوش اقلیتی از جمعیت ۱.۴ میلیاردی چین بود، خواه ساکنان شهری باشند که به دلیل شیوع بیماری تعطیل شده بودند، خواه والدین کودکانی که مجبور به یادگیری آنلاین شده‌بود، خواه کسب‌وکارهایی که با ایجاد موانع سفر با چالش مواجه بودند. برای اکثر چینی‌ها، زندگی نسبتاً عادی و امن بود.
اما وضعیت عادی در نواحی کوچکتر در حال کاهش فزاینده بوده‌اند. بسیاری از مکان‌ها چندین بار با محدودیت قرنطینه مواجه بوده‌اند. ناامیدی در حال افزایش است. برخی از اعتراضات اخیر در شهرهای بزرگ و در محوطه دانشگاه‌ها جنبه سیاسی داشته است، زیرا جوانان چینی، سیاست صفر کووید را به دلیل از دست دادن آزادی هایشان محکوم می‌کنند. سایر اعتراضات اما بازتاب‌دهنده خشم عمدتاً غیرسیاسی بوده است، مانند زمانی که ساکنان حومه شهر پکن حصارهای قرنطینه را فرو ریختند تا به محل کار برسند. شهروندان ارومچی، در استان سین کیانگ در غرب، برای پایان دادن به قرنطینه دست به راهپیمایی زدند. این راهپیمایی به دنبال کشته شدن ده نفر در ۲۴ نوامبر به دنبال آتش‌سوزی در یک آپارتمان رخ داد که درهای خروج اضطراری آن در صورت وقوع حریق به دلیل برقراری قرنطینه مهروموم شده‌بود، رخ داد. مسئولان محلی اما قربانیان را به دلیل ناتوانی در نجات جان خود مقصر می‌دانند.
بزرگترین سفید
همه نارضایتی‌ها از سیاست کووید-صفر متوجه شخص «شی»، رییس‌جمهور چین است، شخصی که توسط رسانه‌های رسمی به عنوان فرمانده کل جنگ خلق علیه ویروس مورد ستایش قرار می‌گیرد. این اعتراضات همچنین پاسخی است به سیاستی که «شی» از آن برای گسترش دامنه دسترسی دولت و حزب به هر گوشه از زندگی خصوصی مردم، استفاده کرده‌است. این سیاست، شامل ابزارهای نظارتی با فناوری‌های جدید، مانند برنامه‌های تلفن هوشمند ردیابی حرکت و همچنین اقداماتی با فن‌آوری پایین‌تر مانند استفاده از اعضای حزب خلق برای اعمال قرنطینه است. «سفیدهای بزرگ»، نام مستعار ماموران کووید با لباس‌های محافظ سفید است که به نمادی از اعمال اجبار بی‌حساب و کتاب تبدیل شده‌اند. علی‌رغم بیشترین تلاش سانسورچی‌ها، رسانه‌های اجتماعی مملو از ویدئوهای تلفن‌های هوشمند از شهروندانی است که راه رفتن افراد در فضای باز بدون ماسک را نمایش می‌دهند، افرادی که در خانه‌های خود گیر افتاده‌اند و والدینی که سعی می‌کنند کودکان بیمار را از ایست‌های بازرسی عبور دهند. در طول سالیان اخیر، آزادی هیچوقت تا به این اندازه دچار محدودیت نشده‌بود.
اگر پایبندی به سیاست کووید-صفر از نظر سیاسی دردناک شود، از نظر اقتصادی هم قابل تحمل نیست. تا همین اواخر، چند متر دورتر از دفتر اکونومیست در پکن، یک «سفید بزرگ» که در حال لرزیدن بود در هوای سرد و در فضای باز نشسته بود و از یک بلوک آپارتمانی که دور تا دور آن را طناب کشی کرده‌بودند و به یک هفته بود مهر و موم شده بود، محافظت می کرد و ساکنان این مجموعه مسکونی را به دلیل یک مورد مبتلا به ویروس کووید به دام انداخته بود. خارج از محوطه ای که دفتر اکونومیست در آن قرار دارد، همه رستوران ها و بیشتر مغازه ها بسته هستند و خیابان‌ها در سکوت مطلق به سر می‌برند. مدارس پکن دوباره آنلاین و مجازی شده‌اند. برای ورود به هر ساختمان عمومی یا سوار شدن به تاکسی یا اتوبوس، ساکنان باید با تلفن‌های هوشمند خود ثبت نام کنند و یک کد سلامت سبز همراه با شواهد آزمایش اخیر کووید را نشان دهند. صف‌های طولانی را می‌توان در محل‌های آزمایش مشاهده کرد.
هزینه همه این اقدامات سرسام‌آور است. ۳۵ شرکت بزرگ تولید کننده تست کووید-۱۹ تنها در نیمه اول سال ۲۰۲۲ حدود ۱۵۰ میلیارد یوان (۲۱ میلیارد دلار) درآمد کسب کردند. یک کارگزار، Soochow Securities، هزینه دولت چین برای آزمایش کووید در سال جاری را ۱.۷ تریلیون یوان یا حدود ۱.۵ درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور تخمین زده است. این رقم، که برخی آن را دست کم می‌گیرند، برابر با نیمی از کل هزینه‌های عمومی چین برای آموزش در سال ۲۰۲۰ است.
بدتر از آن، قرنطینه و محدودیت‌های جابه‌جایی باعث کاهش اعتماد و رشد مصرف‌کنندگان شده‌است. در هفته‌ای که از ۱۴ نوامبر آغاز شد، با افزایش موارد کووید، تعداد پروازهای داخلی نسبت به سال گذشته ۴۵ درصد کاهش یافت. سه شرکت هواپیمایی بزرگ در مجموع ۷۴ میلیارد یوان در ۹ ماه اول سال ۲۰۲۲ ضرر کردند. به گفته Macquarie، یک بانک استرالیایی، ترافیک مترو در ده شهر بزرگ سالانه ۳۲ درصد کاهش یافته است. آمار حمل‌ونقل جاده‌ای در هفته منتهی به ۲۵ نوامبر، ۳۳ درصد کمتر از سال گذشته بوده‌است. درآمد باکس آفیس، که معیاری از تمایل مردم به بیرون رفتن است، ۶۴ درصد کاهش یافته‌است. تنها ۳۷ درصد از سینماها در ۲۸ نوامبر باز بوده‌اند.
براساس شاخصی که توسط یک شرکت تحقیقاتی به نام Gavekal Dragonomics گردآوری شده است، اکنون در شهرهایی که حدود یک سوم تولید ناخالص داخلی چین را تشکیل می دهند، قرنطینه کامل یا جزئی اعمال شده‌است، اگرچه قوانین به سرعت در حال تغییر هستند. هر شهر در ماه آوریل تحت محدودیت هایی قرار دارد، بدتر از اوج افزایش قبلی، در آوریل قبل.
ناگزیر، این فقط خدمات نیست که دچار اختلال می شود، بلکه تولید نیز دچار اختلال می شود. تعطیلی اخیر در کارخانه مونتاژ آیفون در شهر ژنگژو، عرضه دستگاه‌های محبوب شرکت اپل را در اوج فصل خرید در تعطیلات کاهش داده است. این کارخانه که ۲۰۰ هزار کارمند دارد و متعلق به شرکت تایوانی به نام فاکسکان است، در ماه اکتبر از شیوع ویروس کووید متضرر شد. مقامات به مدیریت «حلقه بسته» متوسل شدند، یک تعبیر برای مهر و موم کردن کارخانه‌ها و زندگی و خواب کارگران در نزدیکی خطوط تولید برای هفته ها متوالی. غذا کمیاب و زباله‌ها انباشته شد. در اوایل نوامبر، بسیاری از کارمندان برای رسیدن به خانه، از روی دیوارها پریدند و از بزرگراه‌ها عبور کردند.
برای برطرف کردن معضل کمبود نیروی کار، مقامات استان هنان، جایی که کارخانه در آن واقع شده است، از کارمندان رده پایین حزب کمونیست خواسته اند تا کار در خط تولید را آغاز کنند، این در حالی است که «فاکسکان» تلاش می‌کند کارگران بیشتری را استخدام کند. احتمالاً تولید همچنان کم خواهد بود. و مشکل فقط مختص اپل نیست. شاخص مدیر خرید چین (pmi) برای بخش تولید از ۴۹.۲ در ماه اکتبر به ۴۸.۰ در این ماه سقوط کرد (هر عددی کمتر از ۵۰ نشان دهنده انقباض در فعالیت است). سفارشات جدید داخلی و صادراتی در حال ضعیف شدن هستند و زنجیره‌های تامین، شکننده تر می‌شوند. شرکت مشاوره کپیتال اکونومیکس یادآوری می‌کند: «زمان تحویل به طولانی‌ترین سطح خود از ماه مه رسیده و شرکت‌ها در حال انبار کردن مواد خام هستند.»
سیاستگذاران در تلاش هستند تا اقتصاد را تقویت کنند. بانک مرکزی میزان وجوه نقدی که بانک ها باید در ذخایر خود نگه دارند را کاهش داده تا آنها را تشویق به وام دادن بیشتر کند. تکنوکرات ها تلاش کرده اند روح و اعتماد جدیدی به بازار املاک بدهند، بازاری که فروش در سال گذشته به شدت کاهش یافته است. آنها تلاش می کنند به سازندگانی که مشکل مالی دارند اعتبار بدهند تا بتوانند به ساخت‌وساز ادامه دهند. اما حتی اگر آپارتمان‌های جدید ساخته شوند، ادامه تعطیلی‌ها و اعتماد شدید مصرف‌کننده، بسیاری از خریداران بالقوه خانه را منصرف خواهد کرد.
بن کاولینگ، پروفسور اپیدمیولوژی در دانشگاه هنگ‌کنگ می‌گوید در حقیقت، قرنطینه‌های گسترده و مجدد می‌تواند سیاست کووید صفر را زنده نگه دارد. شانگهای در بهار امسال اکثر ۲۵ میلیون نفر از ساکنان خود را برای بیش از دو ماه در داخل خانه حبس کرد، رویدادی که هنوز در آن شهر با وحشت از آن یاد می‌آید. این سیاست اما جواب داد. شانگهای، یک گزینه مرکزی است. موارد به سرعت در حال افزایش بودند، مکان‌های ایزوله پر بودند و آزمایشگاه ها برای کسانی که می‌خواستند آزمایش دهند، ظرفیت کفی نداشتند.» کاولینگ می‌گوید که بدون قرنطینه نیمی از جمعیت شانگهای می توانستند مبتلا شوند. در مقابل، شیوع کووید به صفر یا نزدیک به آن بازگردانده شد.
با این حال، کارشناسان بهداشت عمومی موفقیت چنین تلاش‌های قهرمانانه‌ای را بدون یک استراتژی معتبر برای پایان این وضعیت زیر سوال می برند. هر پیروزی بر کووید تنها یک مواجهه اجتناب‌ناپذیر با ویروس را به تعویق می اندازد، ویروسی که در این بین به تکامل خود ادامه می دهد. کاولینگ می‌پرسد اگر سویه بعدی به اندازه اومیکرون قدرت سرایت بیشتری داشته باشد، اما شدت آن به بدی انواع قبلی مانند دلتا باشد آن وقت چه خواهد شد؟
مزایای اقتصادی مهار ویروس نیز ممکن است به اندازه قبل نباشد. جورج ووتکه، رئیس اتاق بازرگانی اتحادیه اروپا در چین، می‌گوید: برای یک موضوع، اروپایی‌ها از دیدن تصاویری که کارگران در پشت میله‌های کارخانه می‌ببیند لرزه به اندامشان می‌افتد: «این بخشی از حقوق بشر است.» مهمتر از آن، تمرکز چین بر سیاست‌های طرف عرضه، نمی تواند بحران در تقاضای مصرف‌کننده را نادیده بگیرد. «کسانی که می‌ترسند چیزی نمی‌خرند.» ووتکه پیشنهاد می‌کند که هرگونه توسل به قرنطینه‌های سخت‌تر شاهد تغییر شدید احساسات علیه چین خواهد بود. برای مهار کامل این ویروس، باید روش‌های کره شمالی را امتحان کنید اما هیچ‌کس با کره شمالی معامله نمی‌کند.»
علاوه بر این، در طول شش ماه گذشته جریان ثابتی از اعتراضات علیه محدودیت‌های سلامت عمومی وجود داشته است. این اعتراضات به ویژه پس از آتش‌سوزی اخیر در شهر اورومچی افزایش یافته‌است. جوانان در خیابان های پکن، شانگهای و دیگر شهرها شعار می دادند: «ما آزمایش کووید نمی خواهیم. ما آزادی می خواهیم.»
با این حال، حتی خروج هدفمند از سیاست کووید صفر، برای نظر سیاسی برای «شی» دردناک خواهد بود. تا همین اواخر، حزب از این سیاست به عنوان دلیلی بر خردمندی و خیرخواهی خود نام می برد. در بهار ۲۰۲۰، از خودگذشتگی جمعی صدها میلیون چینی جهان را شگفت زده کرد، زمانی که تمایل آنها به ماندن در خانه برای هفته‌ها باعث توقف شیوع بیماری شد، بیماری که از شهر ووهان چین آغاز شد. «شی» بیش از حد درس‌های این موفقیت را آموخت و انضباط شخصی، هوشیاری و انزوا را کلید شکست دادن «همه‌گیری» اعلام کرد. به جای استفاده از سیاست کووید صفر برای خرید زمان با هدف آماده شدن برای بازگشایی نهایی، با کمک واکسن‌های موثر و داروهای ضد ویروسی جدید، چین تا حد زیادی کارزارهای واکسیناسیون سراسری را در اوایل سال ۲۰۲۲ متوقف کرد.
در ماه مه، رهبران حزب مباحثات در مورد سخت‌گیری‌های کووید را بی‌وفایی نامیدند و شعار «پایداری پیروزی است» سر دادند. در ماه ژوئیه، جورج گائو، رئیس مرکز کنترل بیماری‌های چین که در غرب تحصیل کرده است و آشکارا از کارآمدی واکسن‌های چینی نگران بود، در سن ۶۰ سالگی بازنشسته شد (اگرچه مقامات هم درجه او اغلب برای مدت طولانی تری خدمت می کنند) و یک دانشمند جایگزین آن شد. دانشمندی که مشهور به اطلاعت بی‌چون و چرا از دستورات «شی» است.
ممنوعیت بحث درباره سیاست مناسب درباره کووید و ایجاد خفقان در این زمینه، عواقب بدی داشته‌است. چین استفاده از واکسن‌های خارجی، از جمله موثرترین واکسن ها، مانند mrna jabs ساخته شده توسط Pfizer-BioNTech و Moderna را تایید نکرده است. مطالعات انجام شده در هنگ کنگ نشان می دهد که سه واکسن ساخت چین مانند دو دوز mrna در برابر بیماری‌های جدی و مرگ مصونیت ایجاد می‌کند. اما به نظر می رسد که مصونیتی که توسط واکسن‌های چینی ارائه می شود، پس از شش‌ماه به طرز قابل توجهی کاهش می‌یابد. بدتر از آن، مقامات در سال جاری بر روی آزمایش و ساخت مراکز قرنطینه و ایزوله کردن تمرکز کرده‌اند، در حالی که موفق به تزریق دوز سوم (یا حتی چهارم) برای همه نشدند، حتی اگر این اقدامات نیازی به زیرساخت‌های جدید یا پیام‌های سیاسی نداشته باشند. دیپلمات‌های اروپایی پس از بازدید از یک کارخانه واکسن کووید با فناوری پیشرفته در یکی از حومه‌های پکن در اواخر نوامبر بسیار متحیر شده‌بودند. آنها این کارخانه را بیکار و بدون هیچ نشانه‌ای از دستورات بزرگ جدید دولتی یافتند.
سرمایه گذاری اندک در مراقبت‌های بهداشتی پایان موفق و منظم سیاست کووید-صفر را دشوار می‌سازد . چین در ۲۰ سال گذشته ناوهای هواپیمابر ساخته، سفینه های فضایی به ماه فرستاده و دو المپیک برگزار کرده‌است. اما فقط ۴.۳ تخت آی سی یو به ازای هر صد هزار نفر دارد، این تعداد در طول اولین شیوع کووید در ووهان به طرز وحشتناکی ناکافی بود. تا ماه آوریل ۲۰۲۰، ۲۹ استان، ۴۲ هزار و ۶۰۰ پرسنل پزشکی از جمله ۱۹ هزار پزشک و پرستار در بخش مراقبت‌های ویژه را به ووهان اعزام کردند. اگر ده‌ها شهر به طور همزمان با شیوع گسترده مواجه شوند، چنین اتفاقی ممکن نیست.
دولت اخیرا متعهد شد که ظرفیت تخت‌های آی سی یو چین را افزایش دهد. در اوج شیوع بیماری در ووهان، مقامات یک بیمارستان هزار تختخوابی را در شش روز احداث کردند. اما آموزش پزشکان جدید برای بخش مراقبت‌های ویژه، سال‌ها طول می کشد. تنها اقلیت کوچکی از پزشکان چینی دارای مدرک پزشکی هفت ساله هستند. در واقع، ۴۲ درصد از پزشکان هیچ مدرک دانشگاهی ندارند.
هر گونه افزایش شیوع کووید و میزان مرگ و میر تبلیغات دولتی را با مشکل مواجه می‌کند. از زمان شروع پاندمی، رسانه‌های دولتی، اثر ویرانگر کووید در غرب را برجسته و عوارض جانبی واکسن‌های خارجی را منتشر کرده‌اند. اخیراً در ۱۳ اکتبر، لیانگ وانیان، یک مقام ارشد بهداشتی، از یک کنفرانس مطبوعاتی برای بحث در مورد خطرات «ناشناخته» «کووید طولانی مدت» استفاده کرد. تقریباً هر روز عصر، اخبار اصلی تلویزیون، همچنان آخرین آمار مرگ و میر ناشی از کووید در آمریکا را گزارش می‌کند. چنین سیاست هراس‌افکنانه‌ای البته دستاوردهای سیاسی به همراه داشته است. در تظاهرات ضد قرنطینه در پکن در ۲۷ نوامبر، پیرمردی تظاهرکنندگان جوانی را که برای قربانیان آتش‌سوزی در ارومچی شمع روشن می‌کردند، مورد سرزنش قرار داد و با ذکر آمار کشته‌شدگان آمریکا و پرسیدن اینکه چین برای چه چیزی باید سوگواری کند، این جوانان را مورد انتقاد قرار داد.
با همه این تفاسیر، خط حزب در حال تغییر است. سان چونلان، معاون نخست وزیر که مجری اصلی کووید در چین است، در ۳۰ نوامبر در مورد "تضعیف" سویه اومیکرون صحبت کرد. رسانه های رسمی مصاحبه با بیماران کووید در مورد علائم خفیف آنها را آغاز کرده اند. اولین مرگ و میر ناشی از کووید در ماه نوامبر گزارش شد. اما این حزب در هیچ نقطه‌ای افکار عمومی را برای این پذیرش این حقیقت آماده نکرده‌است که کووید دیر یا زود باعث مرگ و میر زیاد در هر کشوری خواهد شد.
علاوه بر این، حتی یک برنامه با دقت سازماندهی شده برای عبور از سیاست کووید-صفر، یک امر طولانی و با فراز و نشیب‌های زیاد خواهد بود. مقامات محلی - که با دستورات نه خیلی خشن و نه خیلی سست مبارزه می‌کنند - در حال حاضر به کنترل‌های پنهانی متوسل شده‌اند. طبق گزارش‌ها، کسب‌وکارها در پکن «دعوت‌نامه» های بدون نام و نشان برای تعطیلی دریافت کرده‌اند، یا به طور شفاهی گشت‌های پلیس به آنها گفته شده است که مغازه را ببندند.
یک برنامه نامناسب برای بازگشایی کسب‌وکارها در چین می تواند رکود تجارت را تشدید کند. هم مغازه داران و هم خریداران ممکن است در خانه پناه بگیرند. کارخانه‌ها می توانند به طور موقت کار خود را متوقف کنند زیرا ویرس در بخش‌های تولیدی فراگیر می شود. برخی از مقامات محلی که آموزش دیده‌اند تا به هر قیمتی از ابتلا به کووید جلوگیری کنند و با فشارهای وحشتناکی بر خدمات بهداشتی خود مواجه خواهند شد، ممکن است وسوسه شوند که حباب هایی به اندازه شهر، استان یا حتی منطقه تشکیل دهند تا برخی از اثرات سیاست کووید صفر را بازتولید کنند.
چین کشوری وسیع و به‌طرزی شگفت‌آور غیرمتمرکز است. در طول همه‌گیری، رهبران ملی مجبور بودند مقامات محلی را به خاطر بستن مرزها به روی رانندگان کامیون و مهاجران سرزنش کنند. در یک حادثه به یاد ماندنی در سال ۲۰۲۰، لغو قرنطینه استان هوبی، جایی که ویروس برای اولین بار در آن شناسایی شد، باعث درگیری بین پلیس هوبی و همتایان آنها از استان همسایه، یعنی استان جیانگشی شد. پس از تلاش پلیس جیانگشی برای جلوگیری از عبور ساکنان هوبی، ماموران به هزاران نفر از مردم محلی در یک پل مرزی بر روی رودخانه یانگزی پیوستند.
شرایط هرج و مرج، اگر اجازه داده شود انتقال ویروس به سرعت پیش برود، می تواند حداقل تا سه ماه ادامه یابد. تینگ لو از نومورا، یک بانک ژاپنی، می گوید که مناطق تحت پوشش قرنطینه در این مرحله می توانند تا ۴۰ درصد از تولید ناخالص داخلی را تشکیل دهند و تولید بیش از یک یا دو چهارم یعنی نصف کاهش یابد. تحلیلگران Capital Economics می‌گویند حتی اگر چین فوراً به سیاست صفر کووید پایان دهد، احتمالاً اثرات مثبت اقتصادی تا سال ۲۰۲۴ احساس نمی شود.
اما بزرگترین خطر دور شدن از سیاست کووید صفر، افزایش مبتلایان به ویروس کووید است که بیمارستان ها را آلوده می‌کند و باعث مرگ و میر زیادی می شود. سرنوشت هنگ‌کنگ در اوایل سال جاری نشان می دهد که چین ممکن است در یک برنامه آشفته برای خورد از سیاست کووید صفر با مشکلات شدیدی مواجه شود. هنگ کنگ سیاست کووید صفر ، تحمیل قرنطینه بر مسافران ورودی و فاصله‌گذاری اجتماعی شدید را دنبال کرده بود. با این حال، زمانی که اومیکرون در ماه ژانویه شیوع یافت، همه این سیاست‌ها نقش بر آب شد. ۱۰ هزار مرگ در یک جمعیت ۷.۵ میلیونی وجود داشت که تقریباً همه قربانیان مسن بودند و واکسینه نشده بودند. اگرچه هنگ‌کنگ سیستم بهداشتی پیشرفته‌تری نسبت به سرزمین اصلی چین دارد، بیمارستان‌ها به گورستان‌های هولناک تبدیل شده‌بودند. در برخی نقاط، اجساد در کیسه‌هایی در کف بخش‌ها در کنار بیماران زنده رها شده بودند. برخی از بیماران با برانکارد در پارکینگ‌ها مداوا می شدند.
تصاویر ترسناک و مشابهی در اوایل سال ۲۰۲۰ در ووهان مشاهده شد، اگرچه در چین به سرعت سانسور شد و پلیس به بستگان سوگوار هشدار داد که با مطبوعات صحبت نکنند. تکرار چنین صحنه‌هایی دقیقاً همان چیزی است که حاکمان چین با پایبندی به سیاست کووید صفر سعی کرده‌اند از آن جلوگیری کنند. اما بر اساس مدلسازی اکونومیست، این همان چیزی است که در غیاب قرنطینه‌های شدید و پایدار رخ خواهد داد.
ما تعداد احتمالی عفونت‌ها، پذیرش‌های بخش مراقبت ویژه و مرگ‌ومیر را در سه سناریوی مختلف محاسبه کردیم: بازگشت به قرنطینه‌های سخت، باز شدن کامل و مسیری میانی که گسترش ویروس را یک سوم کند می‌کند. ما ساختار سنی جمعیت چین و میزان واکسیناسیون را محاسبه کردیم. سناریوها ثابت هستند، به این معنی که اجازه تغییر در سیاست را نمی‌دهند. آنها همچنین محافظه کار هستند، زیرا کاهش مورد انتظار در اثربخشی واکسن‌ها در طول زمان را شامل نمی شوند، زیرا اطلاعات خوبی در مورد آن برای واکسن‌های چین وجود ندارد. علاوه بر این، ما فرض می‌کنیم که هر بیماری که نیاز به درمان در بخش مراقبت‌های ویژه را دارد، آن را دریافت می‌کند، که اگر موج فعلی به طور تصاعدی به رشد خود ادامه دهد، چنین اتفاقی نخواهد بود.
تهدید تصاعدی
ما دریافتیم که اگر اجازه داده شود کووید بدون کنترل شیوع پیدا کند، ۹۶ درصد از جمعیت در نهایت به آن مبتلا می‌شوند، با پیک ابتلای جدید به ۴۵ میلیون نفر در روز، پس از یک ماه. در این سناریو، تلفات به ۶۸۰ هزار نفر می رسد، البته با فرض عدم وجود تخت‌های مراقبت‌های ویژه. اما چین در اوج شیوع بیماری به ۴۱۰ هزار تخت آی سی یو نیاز دارد که تقریباً هفت برابر میزان فعلی است. این نشان می دهد که تعداد واقعی مرگ و میرها در واقع بسیار بیشتر خواهد بود. این می تواند با استفاده گسترده از داروهای ضد ویروسی کاهش یابد (این سناریو فرض را بر این می‌گیرد که تنها ۱۰٪ از بیماران آنها را دریافت خواهند کرد)، اما میزان ذخایر چین ناشناخته است.
مدل سازی ما همچنین نشان می دهد که چگونه یک بیماری همه‌گیر لگام گسیخته می‌تواند تصمیم گیری حزب را مورد آزمون قرار دهد. اگر هر مورد کمی به بیش از سه نفر منتقل شود و یک قرنطینه ملی در یک هفته اعمال شود، تعداد عفونت ها به ۵۰۰ هزار نفر می رسد. با این حال، اگر مقامات سه هفته صبر کنند، میزان عفونت به ۱۷ میلیون می‌رسد. یک دوره متوسط‌تر، که در آن هر بیمار دو نفر دیگر را مبتلا می‌کند تنها سرایت ویروس را تا ۱۴ درصد کاهش می‌دهد. اما این می‌تواند فشار بر بخش مراقبت‌های ویژه را کاهش دهد. اما حتی در چنین شرایطی، احتمالاً برای هر تخت بخش مراقبت‌های ویژه، چهار نفر نیاز به آن خواهند داشت. اگر چین موفق شود سه دوز واکسن را به ۹۰ درصد از جمعیت، از دو سوم کنونی، تزریق کند، به بخش مراقبت‌های ویژه فشار وارد نخواهد شد.
به عبارت دیگر، «شی» با دو انتخاب مواجه است: اجرای سختگیرانه سیاست کووید صفر -حتی اگر این امر منجر به رکود اقتصادی و خشم عمومی شود- و یا اینکه اجازه دهد که این بیماری به طور گسترده گسترش یابد و تلفات جانی فاجعه‌باری داشته باشد. تلاش برای ترسیم یک مسیر میانی تنها زمانی مفید است که او از زمان به دست آمده، برای افزایش نرخ واکسیناسیون، تهیه داروهای ضد ویروسی و گسترش تخت‌های بخش مراقبت‌های ویژه استفاده کند. نه تنها همه گزینه‌ها «شی» ناخوشایند هستند بلکه زمان برای تصمیم‌گیری او نیز رو به پایان است.
نظر شما