به گزارش پایگاه خبری تحلیلی رادار اقتصاد روزنامه فرهیختگان در گزارشی نوشت:وقتی پرسپولیس میبرد، یحیی آرام است. دیگر نه حملهای به کمیته داوران میکند و نه فوتبال ایران را از اساس زیر سوال میبرد و نه کسی را متهم به «لجنبازی» میکند. اگر یحیی همین آرامش را در روزهای شکست هم داشت، پرسپولیس روزهای به مراتب بهتری را در این فصل تجربه میکرد. این فقط تفاضل گل است که سپاهان را در جدول ردهبندی لیگ برتر از پرسپولیس جدا کرده، با این حال دلیل سادهای دارد که بسیاری از هواداران این باشگاه، نگران شرایط این فصلشان دارند. دلیل این نگرانی را باید در رفتار یحیی گلمحمدی جستجو کرد.
مردی که انگار هنوز به اوج پختگی و بلوغ دوران مربیگریاش نرسیده است. شاید هم ایراد ماجرا این است که او مشاورهای خوبی برای خودش انتخاب نمیکند و به خصوص در لحظههای بحرانی، واکنشهای خوبی از خودش نشان نمیدهد. همین چند روز قبل او که ناگهان اعلام کرد از این پس با تیم امید در رقابتهای لیگ برتر شرکت میکند. ادعایی که از همان ابتدا نیز اصلا شبیه یک تصمیم جدی به نظر نمیرسید. دو هفته قبل هم او مجموعهای از ادعاهای عجیب را در خصوص جواد نکونام مطرح کرد. چرا کسی مثل یحیی که در فوتبال قدیمیتر از نکونام است، باید کاری کند که چند روز بعد ناچار به تماس گرفتن با نکو و پس گرفتن حرفهایش باشد؟ چرا او خودش را مدام در «موقعیتِ پشیمانی» قرار میدهد؟ اگر یحیی احساس میکند که توانایی کنترل خشم در روزهای شکست را ندارد، چه اصراری است که او به کنفرانس خبری برود و حرفهایی را به زبان بیاورد که قرار است بعدها برای باشگاه گران تمام شوند؟ چرا باید باور کرد که امسال ارادهای برای قهرماننشدن تیم او وجود دارد؟ اگر این چنین است، آیا قهرمانیهای پرسپولیس در سالهای گذشته نیز به کمک اراده مسلط به دست آمدهاند؟
برای بردن، راههای زیادی وجود دارد اما تنها راه دچار شدن به شکست، رسیدن به این احساس است که نمیتوان در شرایط سخت، اوضاع را تغییر داد. احساسی که انگار از شروع فصل گذشته در رفتار یحیی دیده میشود. او سالها قبل با استعفا احساسی از پرسپولیس روی آنتن زنده در واکنش به ماجرای مهدویکیا، نشان داد که در محاصره احساسات است. به عنوان یکی از مربیان بزرگ و مهم فوتبال ایران، یحیی باید مچ احساسات را بخواباند. اگر او در این نبرد درونی برنده نشود، خودش را در معرض مشکلات بزرگتری قرار خواهد داد
نظر شما