اندر حکایت ریختن پرهای عقاب؛ چرا ارتش آمریکا دیگر قدرت بازدارندگی ندارد؟

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی رادار اقتصاد در هفته‌های گذشته، این خبری منتشر شد که ناوشکن یواس‌اس کارنی نیروی دریایی آمریکا چندین حمله موشکی و پهپادی در دریای سرخ را دفع کرده است. در حالی که مقام‌های دولت بایدن تلاش کردند تا این نبرد را در چارچوب دفاع ناوشکن آمریکایی از کشتی‌های تجاری نزدیک قرار دهند، به‌روشنی مشخص است که حوثی‌ها، هم ناوشکن کارنی و هم کشتی‌های تجاری را که این ناوشکن همراهی می‌کرد، هدف حمله مستقیم قرار داده‌ بودند.

این فقط یکی از چند حمله اخیر به نیروی دریایی آمریکا در منطقه بود. جری هندریکس، کاپیتان بازنشسته نیروی دریایی آمریکا و عضو ارشد موسسه ساگامور، در مقاله‌ای که در وال‌استریت ژورنال منتشر شده است می‌نویسد این حملات در حالی رخ داده‌اند که ناوگروه ضربت فورد در شرق مدیترانه و ناوگروه ضربت آیزنهاور در خلیج عدن حضور دارند؛ سطحی متعارف از بازدارندگی نیروی دریایی که باید از فعالیت‌های ستیزه‌جویانه دشمنان آمریکا می‌کاست. اما در عوض، گروه‌های مقاومت به کشتی‌های آمریکا و متحدانش حمله می‌کنند.

این کاپیتان بازنشسته نیروی دریایی آمریکا در ادامه می‌افزاید این رویدادها نشان می‌دهد بازدارندگی نیروی دریایی آمریکا شکست خورده است و بر اساس گزارش اخیر اندیشکده ساگامور، به‌زودی ممکن است به طور کامل از بین برود. گزارش «سنجش و مدل‌سازی حضور دریایی» موسسه ساگامور اثر کشتی‌های گوناگون و ترکیبی از کشتی‌ها در مجموعه‌ای از مناطق دریایی را مدل‌سازی می‌کند.

در این مدل، یک ناوشکن کلاس آرلی برک در برابر یک ناوشکن لویانگ نیروی دریایی ارتش آزادیبخش خلق چین در چندین مکان از دریای آزاد تا آب‌های نزدیک تنگه تایوان قرار داده شد. این گزارش حاکی از آن است که بازدارندگی ناوهای نیروی دریایی آمریکا در نزدیکی دشمنی قاطع کاهش یافته است.

در این گزارش آمده نیروی دریایی آمریکا در حال حاضر «تفوق حضور»، یا همان توانایی حفظ ارزش‌ها و منافعش در دریاهای آزاد، را حفظ کرده است، اما نشان می‌دهد که محدوده رهبری دریایی آمریکا رو به کاهش است و ممکن است به‌سرعت توانایی حفظ دریای آزاد را از دست بدهد. به نوشته هندریکس، این پیامدهای منفی بزرگی برای اقتصاد جهان خواهد داشت، که برای جابه‌جایی ۸۰ درصد از حجم ۱۰۰ تریلیون دلاری محصولات داخلی جهان به دریاهای آزاد وابسته است.

به نوشته وال استریت ژورنال، علل این کاهش ناگهانی به ویژگی‌های فیزیکی کشتی‌های جنگی آمریکا بازنمی‌گردد. ناوشکن‌های کلاس برک، از جمله یواس‌اس کارنی، همچنان بهترین ناوشکن‌های فعال در سراسر جهان‌اند.

اما کاهش اندازه ناوگان آمریکا از ۵۹۴ کشتی دولت ریگان در سال ۱۹۸۷ به ۲۹۱ کشتی در دولت فعلی‌ و گسترش سریع نیروی دریایی چین‌ که در حال حاضر متشکل از ۳۴۰ کشتی جنگی است و پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۲۵ به ۴۰۰ کشتی برسد، وزن و ارزش حضور آمریکا را زیر سوال برده است.

هندریکس می‌نویسد عقب‌نشینی‌های متعدد سیاست خارجی دولت بایدن در افغانستان، اوکراین و خاورمیانه اراده آمریکایی‌ها برای مبارزه را شکسته و ضعف رهبری و راهبرد آمریکا را به دشمنانش نشان داده است. این کاپیتان بازنشسته نیروی دریایی آمریکا در ادامه می‌نویسد همچنین واضح است که واشنگتن توان جنگی موجود را حفظ نکرده است.

حتی سلاح‌های ذخیره کافی برای مخزن مهمات کشتی‌ها وجود ندارد. از سوی دیگر، نیروهای دریایی آمریکا و کشتی‌های بین‌المللی، از هزینه فزاینده ایمن نگه داشتن این منطقه دریایی نیز نگران‌اند. یک مقام ارشد وزارت دفاع آمریکا می‌گوید ناوشکن‌های نیروی دریایی آمریکا طی دو ماه گذشته ۳۸ پهپاد و چندین موشک را در دریای سرخ سرنگون کرده‌اند و تنها در روز شنبه هفته جاری، ناوشکن یواس‌اس‌کارنی آمریکا ۱۴ پهپاد تهاجمی حوثی‌ها را رهگیری کرد.

به گفته سه مقام دیگر پنتاگون، هزینه استفاده از موشک‌های دریایی گران‌قیمت که در هر شلیک برای انهدام پهپادهای حوثی‌ها، می‌توانند تا ۱/۲ میلیون دلار به ازای هر شلیک موشک، هزینه روی دست آمریکایی‌ها بگذارد و این مسئله‌ای است که وزارت دفاع آمریکا را به فکر استفاده از گزینه‌های ارزان‌تر برای دفاع هوایی در دریای سرخ انداخته چرا که کارشناسان تخمین می‌زنند پهپادهای تهاجمی حوثی‌ها مانند شاهد ۱۳۶ حداکثر دو هزار دلار قیمت دارند و این مسئله، دفاع برای آمریکا را بسیار گران و هزینه‌بر کرده است.

لوید آستین، وزیر دفاع آمریکا، روز دوشنبه از تشکیل یک گروه ضربت دریایی جدید با مشارکت نیروهای دست‌کم ۹ کشور جهان برای مقابله با حملات علیه کشتی‌های بین‌المللی خبر داد. به گفته یک مقام ارشد دولت بایدن به پولیتیکو، در اصل ۱۹ کشور از جمله برخی از متحدان عرب آمریکا عضو این گروه ضربت شده‌اند اما تنها ۹ کشور می‌خواهند نامشان به‌عنوان عضو این گروه دفاعی منتشر شود.

با این حال، چنین حملات گسترده‌ و مستمری، مدت‌ها است که حمل‌ونقل دریایی را در این گذرگاه کلیدی که اقیانوس هند را به کانال سوئز متصل می‌کند، مختل کرده‌اند؛ کانالی که سالانه حدود ۱۲ درصد تجارت جهانی از آن عبور می‌کند.

بزرگ‌ترین شرکت‌های کشتیرانی جهان این هفته تغییر مسیر حرکت کشتی‌هایشان به مسیری دورتر از دریای سرخ را اجرایی و کشتی‌ها را مجبور کردند از طریق دماغه امید نیک در ساحل جنوبی آفریقای جنوبی به سمت کشورهای دیگر بروند. گویی دیگر کشورها نیز به این باور رسیده‌اند که حضور مستقیم نیروی دریایی آمریکا دیگر تأثیر چندانی در بازدارندگی سایرین ندارد. (ایندیپندنت)