گروه صنعت و بازرگانی پایگاه خبری تحلیلی رادار اقتصاد، موضوع حمایت از تولید سالهاست در ایران مطرح است. با اینکه هر سال به نام تولید نامگذاری شده و این موضوع در سال های اخیر پررنگ تر شده است اما تا کنون مسوولین نسبت به اینکه تولید براساس چه مولفه هایی برای اقتصاد مفید است و اینکه چه کالایی مزیت تولید برای مصرف داخلی وخارجی دارد بی توجه مانده اند. فعال بازرگانی و عضو هیات نمایندگان اتاق تهران دراین باره با رادار اقتصاد گفت و گو کرده است.
محمد رضا ظهره وندی عضو اتاق بازرگانی درگفت و گو با رادار اقتصاد درباره اهمیت تولید با ارزش افزوده برای اقتصاد کشور گفت: در سال های گذشته اصولا دولتمردان و مسوولین بر موضوع رشد تولید تاکید بسیاری داشته اند اما ماحصل تاکیدات زیاد در رشد و توسعه تولید، آن هم تولید با ارزش افزوده چندان موفق نبودیم. هر چند عضویت در سازمانهای بین المللی مثل سازمان همکارس شانگهای برای توسعه تجارت کشور مفید است اما باید ببنیم برای اثر پذیری از عضویت در سازمان های بین المللی چه کالایی برای صادرات به کشورهای مختلف داریم؟
وی در این باره خاطر نشان کرد: هنگامی که به دور و برمان و آنچه تولید کرده ایم نگاهی می کنیم متوجه می شویم کالای رقابتی که بتواند رقبای خود را پس بزند و بازارهای صادراتی خوبی برای خود دست و پا کند نداریم! به این دلیل که در حمایت از تولید فقط شعار داده شده و برنامه مدونی برای تولید با بهره وری و ارزش افزودگی طراحی و اجرا نشده است.
عضو اتاق بازرگانی تهران در این باره مثالی زد و گفت: مثل این می ماند که چرخی که صد سال پیش ساخته شده را دوباره بسازیم و روی این تولید مانور زیادی بدهیم، آن را در بوق و کرنا کنیم که تولید داخلی داریم! قطعا نمی توان بر روی کالایی که قبلا تولید شده اسم تولید ملی گذاشت، آن هم کالایی به مراتب بی کیفیت تر از کالای مشابه ای که دربازارهای مختلف به فروش می رسد.
ظهره وندی در خصوص ویژگی های تولید قابل قبول برای اقتصاد کشور گفت: تولیدی قابل قبول است که در ساخت داخلی حتما به ارزش آفرینی و ارزش افزوده ی آن توجه شود. به این معنا که فقط اشتغال آفرینی در آن صنعت برای مسوولین اولویت نباشد، چرا که اگر اشتغال اولویت اول باشد آن صنعت تبدیل به ایران شرکت های خودروساز داخلی مثل ایران خودرو و سایپا می شود در صورتی که اگر پراید و پیکان تولید نشود، کارگران این شرکت ها می توانند از سودی که از عدم تولید این کالا به اقتصاد می رسد برخوردار شوند و ارتزاق کنند.
این فعال اقتصادی در خصوص صنعت آسانسور توضیح داد: مثلا در صنعت آسانسور از موتور آسانسور به عنوان تولید داخلی حمایت می شود، در حالی که موتوری که از آن حمایت می شود بیست و پنج سال پیش در دنیا منسوخ شده است. در حالی که حمایت از تولید باید به گونه ای باشد که قابلیت صادرات داشته باشد و رقابت پذیر باشد. اگر تولیدی با قابلیت صادراتی نداشته باشیم آن تولید حال وروزی بهتر از برخی کالاهای تولیدی داخلی پیدا نمی کند که مردم داخل نیز بالاجبار و به دلیل نبود کالای مشابه خارجی در بازار خریدار آن هستند. جای تعجب دارد چرا کالای تولید ایران به کیفیت قابل قبول نمی رسد و نمی تواند با کالای خارجی رقابت کند در حالی که مزیت هایی که برای تولید ایران در نظر گرفته شده و سوبسیدهایی که به تولید ایران داده می شود در هیچ جای دنیا دیده نمی شود.
وی دراین باره تصریح کرد: در ایران تولید کنندگان از انرژی ارزان برخوردارند در حالی که درهیچ جای دنیا یارانه انرژی پرداخت نمی شود. یکی از اساتید اقتصادی در جلسه ای دراتاق بازرگانی گزارشی ارائه داد مبنی بر این موضوع که در ده سال اخیر صد میلیارد دلار سوبسید انرژی در کشور داده شده است. به عبارت دیگر در ایران ماهیانه نزدیک به ۲ میلیون و ۳۰۰ هزار تومان برای هر نفر ایرانی سوبسید پرداخت شده است، اما هیچ کدام از ما مردم ایران این یارانه را حس نکرده ایم .اگر این یارانه با مدیریت و برنامه ریزی درست صرف سرمایه گذاری می گردید رشد و توسعه اقتصاد اتفاق می افتد، ضمن اینکه ذخیره ارزی قابل استفاده ای نیز داشتیم. لذا در مساله تولید و تاکید بر رونق تولید باید هوشمندانه ببینیم چه محصولی باید تولید کنیم که در داخل و خارج قابل استفاده باشد، یعنی شبیه صنعت لوازم خانگی کشور نشود که بدون ارتقای کیفی، افزایش قیمت جزیی از این صنعت شده است. ضمن اینکه یک سری از کالاهایی که به نام تولید ملی ثبت می شود ،مواد اولیه آنها وارداتی است و ارز برای دارد. کالاهایی که حتی نتوانسته اند قابلیت صادرات به کشورهایی چون عراق، سوریه و افغانستان را داشته باشند.
ظهره وندی در این باره خاطر نشان کرد: مثال آن هم روشن است. آقای نجفی منش رئیس انجمن قطعه سازان خودرو در مصاحبه ای اعلام کرد که یک سال و نیم است سوریه اجازه واردات خودروهای ایرانی را نمی دهد. این موارد نشان می دهد مسوولینی که دم از نگرانی بابت کاهش ذخایر ارزی می زنند در سال های گذشته به کرات سیاستی به جز اتلاف ارزی نداشته اند. ارز به تولیداتی اختصاص داده شده که فقط در بازار داخلی آن هم به دلیل نبود رقابت به صورت اجبار توسط مشتری خریداری شده است. قطعا اگر در بازار یک تلویزیون مشابه ساخت مالزی باشد مردم متقاضی آن هستند تا تلویزیون ساخت داخل. به این دلیل که متاسفانه درتولید ملی و در مقوله حمایت از تولید، کیفیت آخرین مبنا برای تولید کننده است و برای دولت نیز اشتغالزایی و بیکار نشدن کارگران آن صنعت، در حالی که اگر کالایی تولید کنیم بدون اینکه قابلیت صادراتی داشته باشد و ارزی وارد کشور نکند قطعا باز هم منابع ارزی کشور را تلف کرده ایم، پس تا زمانی که نفت داریم باید نفت بفروشیم و برای اختصاص به تولید نیمه جان کشور، ارز تخصیص دهیم.
نظر شما