به گزارش پایگاه خبری تحلیلی رادار اقتصاد،تراکتور روز گذشته در جریان دیدار معوقه هفته شانزدهم به تساوی بدون گل مقابل سپاهان رضایت داد. اما نکته قابل توجه این بازی ملالآور، حالوهوای متفاوت ورزشگاه و استقبال کمنظیر پرشورها از این بازی بود.
از ساعات ابتدایی روز شهر تبریز تحتالشعاع این مسابقه حساس قرار گرفته بود و تعداد کثیری از هواداران تراکتوری از اقصی نقاط کشور برای حضور در یادگارامام (ره) وارد این شهر شده بودند.
خیل عظیمی از هواداران تراکتور از ظهر راهی ورزشگاه شدهاند و همین مساله باعث ترافیک شدید در مسیر ورود به ورزشگاه شد. این اتفاق تیتیها را مجبور کرد که مسافت زیادی را تا ورودی ورزشگاه طی کنند.
اما در فاصله ۲ ساعت مانده به آغاز بازی ظرفیت یادگارامام (ره) کاملاً پر شد و جای سوزن انداختن نبود. اندک هواداران سپاهان هم از جایگاه ویژه بازی را تماشا کردند.
روی اسکوربرد، میلهها، درها، پلهها، بین سکوها، تپههای اطراف و هر کجا که فکرش را بکنید، تراکتوری حضور داشت و قدم برداشتن در ورزشگاه همان قدر که بخواهی صدای بقل دستیات را بشنوی دشوار بود. تشویق کَر کننده پرشورها که لرزه بر تن سپاهان میانداخت، برای تیتیها خوشآیند بود. در اختیار گرفتن توپ توسط حریف مساوی بود با رسیدن دسیبل (صدا) ورزشگاه به نقطه اوج که تنها با بازگشت مالکیت توپ به تراکتور به سکوت ختم میشد.
حضور بیش از ۹۰ هزار هوادار در ورزشگاه و استفاده از ایدههای جالب، توجه فوتبال ایران را به تبریزیها جلب کرد. از پوشاندن فلشر تلفنهای همراه با تلقهای قرمز تا آتش بازی به سبک هواداران سریآ ایتالیا، جو تماشایی یادگارامام (ره) را برای رقیب به جهنمی خوفناک تبدیل کرده بود.
جوی که سرمربی رقیب را هم به تعریف و تمجید از آن وا داشت. ژوزه مورایس در نشست خبری بعد از بازی به حالوهوای یادگارامام (ره) غبطه خورد و گفت: عاشق جو ورزشگاه بودم. یک ساعت و نیم قبل از بازی استادیوم کاملا پر بود و این یک فوتبال واقعی بود.
پرشورها از راههای دور و نزدیک و با عبور از موانع سخت خود را به ورزشگاه صعب العبور یادگارامام (ره) رساندند. ولو اینکه تراکتور باری دیگر نتوانست در ورزشگاه لبریز از تماشاگرش را با پیروزی ترک کند؛ میتوان تراکتوریها که روز گذشته جو کمنظیری در ورزشگاه خلق کرده بودند را تنها برنده نبرد نفسگیر با سپاهان قلمداد کرد. هوادارانی که روح تازهای در کالبد نیمهجان فوتبال ایران دمیدهاند.
نظر شما